(۲)

مبانى حكومت بر دل ها

اسلام، دين حكومت است. آموزه هاى اين آيين الهى، به روشنى بر اين مدّعا دلالت دارند؛ امّا بررسى دقيق متون (نصوص) اسلامى در ريشه يابى مبناى حكومت اسلام، نشان مى دهد كه اسلام، بيشتر از آن كه بر «تن»ها حكومت كند و سلطه بر مردمان را با اقتدار سياسى پيشه سازد، در پى حكومت بر دل هاست. اصول اين نوع حكومت و كشوردارى، همان مبانى سياسى حكومتىِ اسلام است و مبانى سياسى نظام علوى، چيزى جز مبانى مديريت اسلامى نيست.
اسلام، آيين نامه تكامل مادّى و معنوى انسان است. بنيادى ترين عنصر اين آيين نامه، محبّت است. نقش محبّت در تحقّق حكومت اسلامى و برنامه هايى كه دين الهى براى پيشرفت جامعه انسانى رقم زده است، به حدّى است كه امام باقر عليه السلام ، دين اسلام را جز محبّت نمى داند و تصريح مى كند كه:
هَلِ الدّينُ إلاّ الحُبُّ ؟ ^۱ آيا ديندارى ، جز دوستى و مهرورزى است ؟
از نگاه على عليه السلام ، ستون هاى اصلى اسلام و اصول برنامه هاى تكامل آفرين آن، بر پايه محبّت خداوند، استوار است. او در اين زمينه مى فرمايد: