آن گاه فرمود: «من ابو الحسن هستم!» (اين جمله را به هنگام خشم ، بر زبان مى آورد) . سپس فرمود: «آگاه باشيد! اين دنيايى كه آن را آرزو مى كنيد و بدان رغبت داريد و شما را خشنود مى سازد و به خشم مى آورد ، خانه شما و جايگاهى كه برايش آفريده شده ايد ، نيست . پس شما را فريب ندهد و شما را از آن، برحذر داشتم. اتمام نعمت هاى خداوند را بر خود، با استقامت در انجام دادن طاعت هايش و فروتنى در برابر فرمان هاى او ـ كه بلند باد ستايش او ـ درخواست كنيد .
در اين ثروت ها ، كسى را بر كسى امتيازى نيست . اينها ثروت خداوندى است كه از قسمت كردن آن ، فارغ شد و شما بندگان مسلمان خداييد ، و اين كتاب خداوند است كه بدان اعتراف كرديم و در برابرش تسليم شديم ، و عهد پيامبر ما در ميان است . هر آن كه بدان راضى نيست ، به هر كجا مى خواهد ، روكند . به درستى كه بر عمل كننده به طاعت خداوندى و حكم كننده به دستورات او ، بيمى نيست» .
آن گاه از منبر پايين آمد و دو ركعت نماز گزارد . سپس عمّار ياسر و عبدالرحمان بن حسل قرشى را به سوى طلحه و زبير كه در گوشه ديگرى از مسجد بودند ، فرستاد . آن دو نزد طلحه و زبير رفتند و آنها را فراخواندند . آنان نيز برخاستند و در كنار على عليه السلام نشستند .
على عليه السلام به آنان فرمود : «شما را به خداوند سوگند ، مگر نه اين بود كه با رغبت براى بيعت ، نزد من آمديد و مرا به بيعت فرا خوانديد ، در حالى كه من از آن ، اكراه داشتم؟» .
گفتند: بلى .
فرمود : «[ مگر نه اين كه] بدون فشار و جبر ، بيعتِ خود را به من وا گذارديد و عهدتان را به من سپرديد؟» .
گفتند: بلى .
فرمود: «پس چه چيزى شما را به اين كارها واداشته است؟» .
گفتند: با تو بيعت كرديم ، بدان شرط كه كارها را بدون نظر ما به انجام نرسانى و با

تكيه كرده بود . آن گاه فرمود: «ما خداوند را مى ستاييم ؛ همو كه پروردگار ما ، خداى ما ، سرپرست ما و نعمت دهنده ماست ؛ او كه نعمت هاى آشكار و پنهانش را از روى منّت و بدون نيرو و توان ما ارزانى داشت ، تا ما را بيازمايد كه سپاسگزاريم يا كفران مى كنيم ، كه هركس سپاس گزارد ، بر او افزايد ، و هركس ناسپاسى ورزد ، كيفرش دهد . [ از اين رو ،] برترينِ مردمان نزد خداوند از جهت منزلت ، ونزديك ترينِ آنان از جهتِ وسيله ، مطيع ترينِ آنان نسبت به فرمان هاى او ، پايبندترينِ آنها نسبت به طاعت او ، و پيروترينِ آنها نسبت به سنّتِ فرستاده او ، و زنده كننده ترينِ آنان نسبت به قرآن است .
كسى نزد ما فضيلتى ندارد ، جز به پيروى از خداوند و پيامبر . اين كتاب خدا در ميان ماست وعهد و سيره پيامبر خدا ، در ميان ماست . از اين حقيقت ، جز نادانِ روگردان از حق و انكاركننده ، بى خبر نيست . خداوند فرموده است :
يَـأَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَـكُم مِّن ذَكَرٍ وَ أُنثَى وَ جَعَلْنَـكُمْ شُعُوبًا وَ قَبَآلـءِلَ لِتَعَارَفُواْ إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَـلـكُمْ ؛ ^۱ اى مردم! ما شما را از مرد و زنى آفريديم ، و شما را ملّت ملّت و قبيله قبيله گردانيديم تا نسبت به يكديگر ، شناسايى متقابل حاصل كنيد . در حقيقت ، ارجمندترينِ شما نزد خداوند ، پرهيزگارترينِ شماست » .
آن گاه با صداى بلند فرياد زد: «اطاعت كنيد خدا و رسول را . پس اگر روى گردانيد ، به درستى كه خداوند ، كافران را دوست نمى دارد» . ^۲
سپس فرمود: «يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُواْ قُل لاَّ تَمُنُّواْ عَلَىَّ إِسْلَـمَكُم بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَدَلـكُمْ لِلاْءِيمَـنِ إِن كُنتُمْ صَـدِقِينَ ؛ ^۳ اى گروه مهاجر و انصار! آيا با اسلام آوردن خود ، بر خدا و رسولش منّت مى گذاريد؟ بلكه خداوند ، بر شما منّت مى گذارد كه شما را به ايمان هدايت كرد ، اگر راستگو باشيد» .