نمودند . عبداللّه گفت : من يكى از مردم مدينه ام . اگر به پا خيزند ، به پا خواهم خاست ، و اگر بنشينند ، من هم خواهم نشست . آن دو او را رها كردند و بازگشتند . ^۱

۴۹.الطبقات الكبرى ـ به نقل از ابو حصين ـ :معاويه گفت : چه كسى براى حكومت ، از ما سزاوارتر است؟ عبد اللّه بن عمر مى گويد : خواستم بگويم كه سزاوارتر از تو كسى است كه با تو و پدرت بر سرِ حكومت جنگيد . سپس آنچه در نهان داشتم ياد آوردم . پس ترسيدم [ بازگو كردن] مفسده اى به دنبال داشته باشد . ^۲

۵۰.الاستيعاب:به نافع گفته شد: چرا ابن عمر با معاويه بيعت كرد و با على عليه السلام بيعت نكرد؟
نافع گفت : ابن عمر ، دستى را در جدايى دراز نمى كرد ، چنان كه آن را از جماعتْ باز نمى داشت . او با معاويه بيعت نكرد ، مگر زمانى كه ديگران با وى بيعت كردند . ^۳

۵۱.مسند ابن حنبل ـ به نقل از نافع ـ :هنگامى كه مردم مدينه به همراه ابن زبير شورش كردند و يزيد بن معاويه را از حكومت ، خلع نمودند ، ابن عمر، فرزندان خود را فراخواند و گفت : ما با اين مرد ، بر پايه بيعت خدا و پيامبرش بيعت كرديم . به درستى كه از پيامبر خدا شنيدم كه مى فرمود : «براى نيرنگباز ، پرچمى در روز رستاخيز ، افراشته شود و گفته شود : اين ، نيرنگِ فلانى است و بزرگ ترين نيرنگ ـ به استثناى شرك به خدا ـ ، آن است كه كسى بر پايه بيعت خدا و پيامبرش ، با كسى بيعت كند و سپس آن را بشكند». از اين رو ، مبادا كسى از شما يزيد را خلع نمايد و در مسئله حكومت ، زياده روى كند كه شمشير ، ميان من و شما خواهد بود ! ^۴

۵۲.فتح البارى:در مدّت زمامدارى عبد اللّه بن زبير ، عبد اللّه بن عمر ، از بيعت با ابن زبير يا عبدالملك ، امتناع ورزيد ، همان گونه كه از بيعت با على عليه السلام يا معاويه سر

پيروى او تن زد ؛ امّا از بيعت با يزيد بن معاويه ، نه .
او خيزش مردمان مدينه را پس از علنى شدن فسق ، فجور و هرزگى يزيد (پس از قتل اباعبد اللّه عليه السلام ) ، «غَدْر (پيمان شكنى)» ناميد و خانواده خود را از اين كار ، باز داشت . ^۱
با اين كه از عبد اللّه ، روايات بسيارى نقل شده و بلكه از جمله محدّثان بزرگ اهل سنّت است؛ امّا او سستْ عنصرى تُنُك مايه ، تنگ نظر و مقدّس مآب بود ، از جريان هاى سياسى و اجتماعى ، تحليلى استوار نداشت و سست عنصرى و ماديگرايى اش او را بر موضع زشت و ناهنجارش يارى مى رساند . عبد اللّه به سال ۷۴ هجرى و در ۸۴ سالگى درگذشت . ^۲

۴۷.تاريخ الطبرى:على عليه السلام ، كميل نَخَعى را در پى عبد اللّه بن عمر فرستاد و او را آورد . على عليه السلام به وى فرمود : «همراه من ، به پا خيز» .
عبد اللّه بن عمر گفت : من با مردم مدينه ام ؛ چرا كه يكى از آنانم . وقتى با تو بيعت كردند ، من هم بيعت كردم و از آنان ، جدا نشوم . اگر آنان براى نبرد به پا خاستند ، من هم حركت مى كنم ، و اگر نشستند ، من هم خواهم نشست .
على عليه السلام فرمود : «ضامنى معرّفى كن كه [ عليه من ]به پا نخيزى».
گفت : ضامن هم معرّفى نمى كنم.
على عليه السلام فرمود : «اگر نبود كه بدخُلقى ات را در كودكى و بزرگ سالى مى دانم ، نمى پذيرفتم . رهايش كنيد . من خود ، ضامن اويم» . ^۳

۴۸.تاريخ الطبرى ـ به نقل از محمّد و طلحه ـ :زبير و طلحه ، بيرون آمدند و با عبد اللّه بن عمر، ديدار كردند و وى را به سستى [ در همراهى على عليه السلام ] دعوت