مى كردند (آنان نبرد با على بن ابى طالب عليه السلام را روا نمى دانستند).
پس [ حرقوص ]گفت: اى على! مردم ما در بصره گمان مى كنند كه اگر فردا بر آنان پيروز شوى، مردانشان را مى كُشى وزنانشان را به اسارت مى گيرى!
فرمود: «از مانندِ من واهمه چنين كارهايى نباشد؛ و آيا اين كار سر مى زند، جز از كسى كه [ از دين خدا ] سرْ باز زده و كافر شده؟! آيا سخن خداوند عز و جل را نشنيده اى كه: لسْتَ عَلَيْهِم بِمُصَيْطِرٍ إِلاَّ مَن تَوَلَّى وَ كَفَرَ ؛ ^۱ بر آنان تسلّطى ندارى، مگر كسى كه روى بگردانَد و كفر ورزد ؟» . ^۲

۵۳۱.الكامل فى التاريخ:در ميان خوارج، چهل مرد زخمى بود. پس على عليه السلام فرمان داد تا آنان را وارد كوفه كنند و مداوا كنند تا بهبود يابند. ^۳

جهانيان مى ترسم».
او را رها كرد و سپس فرمود: «آيا در تو خيرى هست كه بيعت كنى؟» . ^۱

۵۲۷.المصنف ـ به نقل از يزيد بن بلال ـ :به همراه على عليه السلام در صفّين حضور داشتم. وقتى اسيرى را نزد او مى آوردند، مى فرمود: «تو را به زجر نكُشم. به درستى كه از خداوند، پروردگار جهانيان، مى ترسم»، و سلاح وى را مى گرفت و او را سوگند مى داد كه [ ديگر ]با او پيكار نكند و به وى، چهار درهم مى بخشيد. ^۲

۵۲۸.المصنّف ـ به نقل از ابوجعفر ـ :در نبرد صفّين، هرگاه اسيرى را نزد على عليه السلام مى آوردند، چارپا و سلاح او را مى گرفت و از او پيمان مى گرفت كه باز نگردد. سپس آزادش مى كرد. ^۳

۵۲۹.امام على عليه السلام ـ پس از وا داشتن [ مردم] به جنگ در صفّين ـ :كشته ها را مُثله مكنيد. هنگامى كه به سراپرده اين گروه رسيديد، پرده درى مكنيد، به خانه ها وارد نشويد، و چيزى از اموالشان مستانيد، مگر آنچه در لشكرگاهشان يافتيد؛ و زنى را با آزار، به هيجان وا مداريد، گرچه به ناموس شما دشنام گويد و به فرماندهان و نيكان شما فحش دهد؛ چرا كه [ زنان ،] داراى توانى كم و ضعيف النفس اند و ما دستور داشته ايم كه حتى اگر آنان مشرك باشند، با آنها كارى نداشته باشيم؛ و اگر كسى متعرّض زنى شود، بدان كار سرزنش شود، و نسل هاى پس از او نيز سرزنش شوند. ^۴

۵۳۰.تاريخ الطبرى ـ در گزارش رُخداد جمل ـ :احنف بن قيس و فرزندان سعد، با شتاب به سوى على عليه السلام بيرون رفتند، در حالى كه حرقوص بن زهير را منع