فصل نهم : سياست هاى جنگى

۹ / ۱

اهتمام به آموزش هاى نظامى

الف ـ آموزش سپاهيان

۴۶۶.امام على عليه السلام ـ از سفارش او به زياد بن نضر، هنگامى كه او را پيشاپيش سپاه به صفّين گسيل داشت ـ :بدان كه پيشروان سپاه، ديده بانان آن اند و ديده بان ها، پيشروان جاسوسان اند. پس هنگامى كه از شهرهايت بيرون شدى و به دشمن نزديك گشتى، بى احساس خستگى ، ديده بان را به هر سو ، بويژه شيار كوه ها، لابه لاى درختان ، كمينگاه ها و هر جاى ديگر بفرست . تا دشمن بر شما شبيخون نزند و براى شما كمين نگذاشته باشند.
لشكر و قبيله ها را از صبح تا به شب، راه مَبَر، مگر براى آمادگى كه اگر حادثه اى رُخ داد يا امر ناگوارى به شما رسيد، پيشاپيش، خود را مهيّا كرده باشيد.
چون به دشمن رسيديد يا دشمن بر شما فرود آمد، لشكرگاهتان را برفراز بلندى ها يا دامنه كوه ها يا بين رودخانه ها قرار دهيد تا براى شما پناه و براى دشمن، مانعى باشد؛ و نبرد را از يك سو و دو سو قرار دهيد، و ديده بان ها را بر ستيغ كوه ها و

تو را نزد امير مؤمنان ببريم و اخبارت را به وى گزارش دهيم.
زمانى نگذشت كه على عليه السلام آمد و آن دو خبر را به وى گزارش كردند و گفتند: اى اميرمؤمنان! او بر اعتقاد خوارج است. ما او را مى شناسيم.
فرمود: «خونش بر ما حلال نيست؛ امّا او را زندان مى كنيم».
عدى بن حاتم گفت: اى امير مؤمنان! او را به من سپار و من ضمانت مى كنم كه از ناحيه او به شما آسيبى نرسد .
على عليه السلام او را به عدى سپرد. ^۱