پدرم گريست و گفت: فرزندم! بهترينِ مردم را ديده اى. ^۱

۲۲۴.امام باقر عليه السلام :براى على عليه السلام ثروتى آورده شد. وى وزن كنندگان و صرّافان را نزد خود نشانْد. آن گاه، توده اى از طلا و توده اى از نقره ساخت و فرمود: «اى قرمزها و اى سفيدها! سرخ و سفيد شويد و جز مرا بفريبيد.
اين، دستچين من و بهترين آن است /
در حالى كه هر ميوه چين، دستش به دهان خودش است [و خود مى خورد]». ^۲

۲۲۵.تاريخ دمشق ـ به نقل از ابو صالح سمّان ـ :على عليه السلام را ديدم كه وارد بيت المال شد و در آن، چيزى ديد. پس فرمود: «اين را اين جا نبينم، در حالى كه مردم، بدان نياز دارند». سپس دستور داد آن را تقسيم كردند و دستور داد بيت المال، جاروب و آبپاشى شد و در آن، نماز گزارد يا در آن قيلوله (خواب قبل از ظهر) كرد؛ يعنى خوابيد. ^۳

۲۲۶.الدعوات:امير مؤمنان، هرگاه اموال بيت المال را مى بخشيد، دستور مى داد جاروب شود و در آن، نماز مى گزارد و دعا مى كرد و در دعايش مى گفت: «بار خدايا! به تو پناه مى برم از گناهى كه عملم را تباه سازد، و به تو پناه مى برم از گناهى كه كيفرها را سريع گردانَد، و به تو پناه مى برم از گناهى كه نعمت ها را تغيير دهد، و به تو پناه مى برم از گناهى كه روزى را باز دارد، و پناه مى برم به تو از گناهى كه از دعا جلوگيرى كند، و پناه مى برم به تو از گناهى كه از توبه جلوگيرى كند، و پناه مى برم به تو از گناهى كه پرده ها را بدَرَد، و پناه مى برم به تو از گناهى كه پشيمانى آورَد، و پناه مى برم به تو از گناهى كه بهره را نگه دارد. ^۴

۲۲۱.الغارات ـ به نقل از ضحاك بن مزاحم ـ :[ على عليه السلام فرمود: ]«دوستم پيامبر خدا چيزى را براى فردا نگه نمى داشت، ابوبكر نيز چنين مى كرد ؛ امّا عمر بن خطّاب، تصميم گرفت ديوان ها فراهم كند، و ثروت ها را از سالى براى سال ديگر بگذارَد؛ ولى من چنان كنم كه دوستم پيامبر خدا انجام مى داد».
[ راوى] گويد: على عليه السلام جمعه تا جمعه، مال ها را تقسيم مى كرد و مى گفت:
«اين، دستچين من و بهترين آن است /
در حالى كه هر ميوه چين، دستش به دهان خودش است [و خود مى خورد]» ^۱ . ^۲

۲۲۲.شرح نهج البلاغة ـ به نقل از عبدالرحمان بن عجلان ـ :على عليه السلام ، بذرِ كتّان، ترتيزك و زيره و ساير چيزها را ميان مردم، تقسيم مى كرد. ^۳

۲۲۳.شرح نهج البلاغة ـ به نقل از شعبى ـ :جوانى بودم كه با گروهى از جوانان، به ميدانى در كوفه وارد شدم. على عليه السلام را ديدم كه بر توده اى از طلا و توده اى از نقره ايستاده و تازيانه اى در دست دارد كه مردم را با آن، دور مى كند و باز مى گردد و اموال را ميان مردم، تقسيم مى كند، تا آن كه چيزى از آن، باقى نماند. آن گاه بازگشت و به خانه خود، چيزى نبُرد، نه كم و نه زياد.
من نزد پدرم بازگشتم و به او گفتم: امروز، بهترينِ مردم يا نادان ترينِ آنها را ديدم!
گفت: كيست او پسرم؟
گفتم: على بن ابى طالب، امير مؤمنان. او را ديدم كه چنين و چنان مى كرد، و داستان را بازگفتم.