منابع كمياب، رقابت رخ مى دهد، اعضاى گروه ها يكديگر را عاملى براى ناكامى احتمالى يا واقعى محسوب مى كنند و اظهار مى دارند كه: « اگر وى به مزايايى دست بيابد، ديگر چيزى به ما نخواهد رسيد » و به اين ترتيب، يك نگرش ساده منفى، به گرايشى قوى با خشونت مى انجامد. ۱ نمودار پيامدهاى احتمالى رقابت
خود پنداره فرد و انتظاراتش از ديگران نيز در كشاندن فرد به سوى رفتارهاى پرخاشگرانه نقشى اساسى دارد. كسى كه خود را از ديگران بالاتر مى داند و براى خود شأن و اعتبار ويژه اى قائل است، انتظار دارد كه همواره ديگرانى كه از نظر او پايين ترند، در خدمت او باشند و در همه حال، او و خواسته هايش را مقدّم بدارند؛ ولى چون در اغلب موارد، اين برترى، توهّم است و يا دست كم، ديگران آن را نمى پذيرند و حاضر نيستند زير بار لوازم غيرمنطقى آن بروند، با او به مقابله بر مى خيزند و از وى اطاعت نمى كنند. اين خود، خشم فرد متكبّر و خودخواه را بر مى انگيزد و او را به سوى رفتارهاى پرخاشگرانه سوق مى دهد. ۲ همچنين حسود احساس مى كند كه همه امتيازات زندگى، حقّ مسلّم اوست و ديگران با زور آن را از وى گرفته اند. از اين رو، صاحبان نعمت را تنها به خاطر اين كه از چنان نعمتى برخوردارند و او از آن بى بهره است، مورد خشم خود قرار مى دهد. بنا بر اين، خشم او، هميشه متوجّه افراد بى گناهى است كه تنها گناه آنان، صاحب امتياز و نعمت بودن است. امام على عليه السلام مى فرمايد: