رَأْسُ الْعَقْلِ بَعْدَ الدّينِ التَّوَدُّدُ إِلَى النّاسِ وَ اصْطِناعُ الْخَيْرِ إِلى كُلِّ أَحَدٍ ، بَرٌّ أَوْ فاجِرٍ . ۱ كمال عقل بعد از [پذيرش] دين، دوستى با مردم و احسان به هر كس، چه خوب و چه بد، است.
اين رفتار سبب مى شود كه فرد، هيچ گاه زمينه حسادت در او فراهم نشود و دچار حسد نگردد.
۴. چشم به مال ديگران ندوختن
داوود رقّى از امام صادق عليه السلام نقل مى كند كه رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:
خداوند به موسى بن عمران فرموده است: « به مردم، بدان جهت كه از فضل و احسان خود به آنان داده ام، حسد نورز و از روى خودخورى، چشم به سوى آنان دراز مكن و نفْس خود را به دنبال آن فضل و احسانى كه به آنان نموده ام، مينداز. حسود، از من نيست و من هم از حسود نيستم» . ۲
چنانچه انسان دائماً چشم به دارايى ها و امتيازات ديگران داشته باشد و اين چشم دوختن، همراه با حسرت و خودخورى باشد، قطعاً به دام مخوف حسادت خواهد افتاد. بنا بر اين، بهتر است از اوّل از اين كار اجتناب نمايد تا دچار اين بلا نگردد. و اگر هم به طور اتّفاقى چشمش به چيزى افتاد كه از داشتن آن خوش حال مى شد، بگويد: اين نعمت ، از فضل الهى است و فضل الهى نيز بى كران است. خداوندا! بهتر از اين را با فضل و كَرَم خود به من عطا كن. ۳
