فريبِ دشمن مخور و غرورِ مدّاح مَخَر، كه اين، دامِ زرق ۱ نهاده است و آن، دامنِ طمع، گشاده. احمق را ستايشْ خوش آيد، چون لاشه كه در كعبش ۲
دمى، فَربه نمايد. ۳
الا ، تا نشنوى مدح سخنگوىكه اندك مايه نفعى از تو دارد
كه گر روزى مرادش بر نيارىدوصد چندان عيوبت بر شمارد . ۴
وحشى بافقى مى گويد:
گر كست از راهِ خوش آمد ستودآنچه نباشى تو، نبايد شنود
حرف خوش آمد مَشنو، كان خطاستمضحكه خلق مَشو، كان بلاست . ۵
امام على عليه السلام مى فرمايد:
رُبَّ مَفْتُونٍ بِحُسْنِ القَوْلِ فيهِ . ۶ بسيارند كسانى كه در برابر تعريف ديگران فريب مى خورند.
نيز در نامه اى به مالك اشتر سفارش مى نمايد كه :
وَ أَلْصِقْ بِأَهْلِ الْوَرَعِ وَالصِّدْقِ ؛ ثُمَّ رُضْهُمْ عَلى أَنْ لا يُطروكَ وَلا يُبَجِّحوكَ بِباطِلٍ لَمْ تَفْعَلْهُ ؛ فَإنَّ كَثْرَةَ الإطْراءِ تُحْدِثُ الزَّهوَ وَ تُدْنى مِنَ العِزَّةِ . ۷ تا مى توانى، با پرهيزگاران و راستگويان بپيوند و آنان را چنان پرورش ده كه تو را فراوان نستايند و تو را براى اعمال زشتى كه انجام نداده اى، تشويق نكنند، كه ستايشِ بى اندازه، خودپسندى مى آورد و انسان را به سركشى وا مى دارد.
