حسود هميشه مريض است ۱ و اين مرض جسمانى او، چون ريشه در حسد او دارد، تا حسدش درمان نشود، شفا نمى يابد. ۲ بنا بر اين، حسادت مثل يك زندانى مى ماند كه روح انسان را در سلول تنگ و تاريك و پر از وحشت خود حبس نموده است ۳ و روح انسان حسود، تا وقتى از اين زندان آزاد نگردد، طعم لذّت و سلامت را نمى چشد ۴ و در صورت حبس ابدى در اين زندان ترسناك، در همان جا خواهد مُرد. ۵
۴. زيان رساندن به خود پيش از زيان رساندن به ديگران
يكى از چيزهايى كه مى تواند حسود را به درمان خود تحريض نمايد، توجّه به اين نكته است كه حسد ، پيش از اين كه به شخص مورد حسادت، ضرر و آسيبى برساند، به حسود آسيب مى رساند. امام على عليه السلام مى فرمايد:
للّهِ دَرُّ الْحَسَدِ ما أَعْدَلَهُ! بَدَأَ بِصاحِبِهِ، فَقَتَلَهُ. ۶ آفرين بر حسد كه چه قدر عادل است: ابتدا به صاحبش مى پردازد و او را مى كشد!
پيامدهاى معنوى
حسادت، از امورى است كه با آموزه هاى هيچ دينى بويژه دين اسلام، تناسب ندارد. برخى از پيامدهاى منفى حسادت از نظر معنوى و دينى ، عبارت اند از :
1.امام على عليه السلام مى فرمايد: « الْحَسُودُ أَبَدَاً عَليلٌ ؛ حسود ، هميشه بيمار است » (غرر الحكم، ح ۷۸۲ و ۱۷۶۴) .
2.امام على عليه السلام مى فرمايد : « الْحَسُودُ لا شِفاءَ لَهُ ؛ براى حسود ، شفايى نيست » (همان ، ح ۱۰۰۵)، « الْحَسُودُ لا يَبْرَءُ ؛ حسود ، بهبود نمى يابد » (همان ، ح ۸۸۴) و « الْحَسَدُ مَرَضٌ لا يُوْسى ؛ حسد ، مرضى است كه بهبود نمى يابد » (همان ، ح ۱۳۷۸) .
3.امام على عليه السلام مى فرمايد: « الْحَسَدُ حَبْسُ الرُّوحِ ؛ حسادت ، زندان روح است » (همان ، ح ۳۷۲).
4.امام على عليه السلام مى فرمايد: « الْحَسُودُ دائِمُ السُّقْمِ وَ إِنْ كانَ صَحيحُ الْجِسْمِ ؛ حسود هميشه بيمار است ، هر چند بدنش سالم باشد » (همانّ ، ح ۱۹۶۳).
5.امام على عليه السلام مى فرمايد: « مَنْ لَمْ يَقْهَرْ حَسَدَهُ كانَ جَسَدُهُ قَبْرَاً لِنَفْسِهِ ؛ كسى كه بر حسدش چيره نگردد ، بدنش محلّ دفنش خواهد شد » (شرح نهج البلاغة ، ج ۲۰، ص ۲۵۸، ح ۲۵) .
6.إرشاد القلوب، ج ۱ ، ص ۱۲۹ ؛ بحار الأنوار ، ج ۷۰ ، ص ۲۴۱ ؛ شرح نهج البلاغة ، ج ۱ ، ص ۳۱۶ .
