۳. استعاذه

همان طور كه در قسمت روش هاى معنوى درمان حسادت توضيح داديم، پناه بردن به خداوند، هم براى مصون ماندن از حسد لازم است و هم براى ايمن بودن از شرّ حسود، چنان كه در قرآن مى خوانيم:
«وَ مِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ^۱ . و از شرّ هر حسود، هنگامى كه حسد مى ورزد [، به خدا پناه مى برم] » .
انسان در برابر بلاها و مشكلاتى كه از ديد و عقلش پنهان اند ، قدرت چندانى

مَن كَتَمَ سِرَّه كانتِ الخِيَرَةُ بِيَدِهِ . ^۱ آن كه راز خويش را پنهان بدارد، اختيارش در دست [خود] اوست.
حتّى مى توان در برخى از موارد كه احساس مى شود شخص، تو را صاحب نعمت و خوش بخت مى شمرد و به همين خاطر به تو حسادت مى ورزد، براى آرام كردن او و فرو نشاندن حسادتش مقدارى از مشكلات و گرفتارى هايت را كه بعداً موجب دردسرت نمى شود، برايش بازگو كنى! عمّان سامانى مى گويد:

با مخالف ، پرده ديگرگون زنيدبا منافق، نعل را وارون زنيد
خوش ببينند از يسار و از يمينزان كه دزدان اند ما را در كمين. ^۲
گروهى از آدم ها، حيله هايى به كار مى برند تا مانع بروز حسادت ديگران شوند. مثلاً در مصر، رسم است كه برخى از صاحبان اتومبيل هاى بزرگ و كاميون ها يك كفش كهنه كه پاشنه اش رفته است، در بالاى كولر ماشينشان آويزان مى كنند. معناى اين كفش، آن است كه: آهاى مردم! به من حسادت نكنيد. درست است كه من ماشينى به اين بزرگى دارم؛ ولى اين ماشين اغلب خراب مى شود و من آن قدر پياده دويده ام كه كف كفش هايم صاف شده است.