بدون ابزار معنوى كه يكى از آنها پناه بردن به خداوند است، بر حسد خود غلبه كند و از آن خلاصى يابد؟!
به اين ترتيب، پناهندگى يعنى : درك ضعف و جستجو نمودن از قدرت و پناهگاه. امام سجّاد عليه السلام اين پناهگاه را معرّفى مى كند: اللّه عز و جل! وقتى از صميم دل اين دعا را خواندى، خداوند نيز استجابت مى كند و به تو مى گويد: « قُلْ أَعوذُ » كه اين، اذن دخول به پناهگاه خداوند است.
در دعايى ديگر، امام سجّاد عليه السلام عرضه مى دارد:
اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ ارْزُقْنى سَلامَةَ الصَّدْرِ مِنَ الْحَسَدِ حَتّى لا أَحْسُدَ أَحَداً مِنْ خَلْقِكَ عَلى شَىْ ءٍ مِنْ فَضْلِكَ وَ حَتّى لا أَرى نِعْمَةً مِنْ نِعَمِكَ عَلى أَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ فى دينٍ أَوْ دَنْيا أَوْ عافِيَةٍ أَوْ تَقْوىً أَوْ سِعَةٍ أَوْ رَخاءٍ... إِلاّ رَجَوْتُ لِنَفْسى أَفْضَلَ ذِلكَ بِكَ وَ مِنْكَ وَحْدَكَ لا شَريكَ لَكَ. ۱ بار خدايا! بر محمّد و آل او درود فرست ، و سينه ام را از حسد ، تهى گردان تا به هيچ يك از آفريدگانت بر چيزى از احسانت رشك نبرم ، و تا آن كه نعمتى از نعمت هايت را در دين يا دنيا يا تن درستى يا پرهيزگارى يا گشايش يا آسايش بر هيچ يك از خَلق تو نبينم ، جز آن كه بهتر از آن را به وسيله تو و از جانب تو ـ كه تنهايى و شريك ندارى ـ براى خود ، آرزو نمايم .
تمام نعمت هاى الهى كه به بندگان داده مى شود، از فضل بيكران الهى است. از اين رو ، ديدن يك نعمت در دست كسى، نبايد احساس حسادت را در انسان برانگيزد؛ چراكه انسان مى تواند به حول و قوه الهى و با استعانت از او به وسيله كار كردن و كوشش، از او نعمتى كامل تر و بهتر از آنچه در نزد مردم است، طلب كند و اين، همان توحيد است.
