بدون استناد به منبع وحيانى به عنوان شريعت، لحاظ شود.
در برخى روايات، بر اين معنا از سنّت، توجّه شده است:
شخصى نزد امير مؤمنان عليهالسلام آمد و گفت: مرا از سنّت و بدعت، خبر ده. امير مؤمنان عليهالسلام فرمود: «سنّت، چيزى است كه پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله بنيان نهاده است و بدعت، چيزى است كه پس از ايشان، [و به نام دين،] پديد آمده باشد».۱
در گزارش ديگرى به نقل از ايشان آمده است:
سنّت، عبارت از سنّتِ (راه و روش) پيامبر صلىاللهعليهوآله است و بدعت، هر چيزى است كه مخالف اين سنّت باشد.۲
همچنين از پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله نقل شده است:
اندكِ مطابق با سنّت، برتر از بسيارِ مطابق با بدعت است.۳
امام زين العابدين عليهالسلام نيز فرمود:
برترين كارها نزد خدا، عمل مطابق با سنّت است، هر چند اندك باشد.۴
امير مؤمنان عليهالسلام در توصيف انسان مطلوب از ديدگاه شريعت، فرمود:
خوشا به حال كسى كه سنّت، براى او بسنده باشد و از سنّت به سوى بدعت، تجاوز نكند.۵
سنّت، بدين معنا، گستره معنايى فراوانى دارد و تمام گونههاى بعد، يعنى واجبات غير قرآنى، مستحبّات و عمل مستمرّ معصومان عليهمالسلام را در برمىگيرد.
امير مؤمنان عليهالسلام در تبيين اين معناى سنّت، فرموده است:
سنّت، دو گونه است: سنّتى كه واجب است و عمل بدان، هدايت و ترك آن،
