417
شناخت نامه حدیث - جلد اول

ساله، نگاشته نشده، يا هيچ نسخه‏اى از آن دوران، باقى نمانده است. طبيعى است كه برخى افراد در خفا، يا در زمان‏ها و مكان‏هايى خاص، كارى مخالفِ متعارف، انجام داده و صفحاتى را مكتوب كرده‏اند، ولى شمار اين نگاشته‏ها بسيار اندك است۱ و نشانه فرهنگ عمومى تلقّى نمى‏شود.

پيامدهاى منفى اين روند، بسيار اسف‏انگيز بود. تأسّف بيشتر آن كه برخى پيامدهاى خسارت‏بار آن در حوزه حديث اهل سنّت، قابل جبران نيست. اگر فعّاليت‏ها و تلاش‏هاى ائمّه اطهار عليهم‏السلام در دوره منع حديث و پس از آن نبود، بسيارى از سنن پيامبر اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به طور كامل، نابود مى‏شدند.

برخى پيامدهاى منع كتابت حديث، از اين قرارند:

۱. مخفى ماندن شمار بسيارى از سخنان پيامبر اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله

سياست منع از تدوين حديث، سبب شد تا بسيارى از سخنان پيامبر اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در ذهن صحابيان بمانَد و به نسل آينده، منتقل نشود و با مرگ صحابيان، آن معارف نيز مدفون شوند.

منع از نوشتن حديث، سوزاندن نگاشته‏هاى حديثى، مخالفت با تدوين سنن، جلوگيرى از نقل حديث، آزار و اذيت ناقلان پُرحديث و...، سبب شدند كه جسارت مخالفت با فرهنگ حكومتى و تلاش براى نقل حديث در ميان صحابيان، كاهش يابد.

در كتاب صحيح البخارى، به نقل از مجاهد آمده است:

من تا مدينه، همراه عبد اللّه‏ بن عمر بودم و نشنيدم كه او حديثى از پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله حكايت كند، بجز يك حديث.۲

1.. حدود پنجاه مكتوب از اين دوره، بويژه در نيمه دوم سده اوّل نگارش شده كه نام آنها اكنون در دست است. ر . ك : أعيان الشيعة : ج ۱ و ۲ . توجّه به زمان طولانى نود ساله دوره و وسعت جغرافيايى مناطق اسلامى، اثبات مى‏كند كه سردمداران منع از نگارش حديث، در اهداف خود موفّق بوده‏اند.

2.. صحيح البخارى : ج ۱ ص ۳۹ ح ۷۲ : «صَحِبتُ ابنُ عُمرَ إلى المَدينَةِ فَلَم أسمَعُهُ يُحَدِّث عَن رَسولِ اللّه‏ِ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله إلاّ حَديثا واحِدا» .


شناخت نامه حدیث - جلد اول
416

زمان ابوبكر و عمر، شنيده شده باشد.۱

جلوگيرى از نوشتن و انتشار حديث در دوره بنى اميّه نيز ادامه داشت. معاويه، آشكارا بخش‏نامه‏اى اين گونه صادر كرد:

از پيامبر خدا، روايت نقل نكنيد.۲

او همچنين فرمان داد: هيچ كس حق ندارد حديثى نقل كند، مگر آن كه در زمان عمر نقل شده و او آن را تأييد كرده باشد.۳

درگذشت صحابيان و كشته شدن آنان در جنگ‏ها، سبب شد نسل‏هاى بعدى مسلمانان، بويژه تازه‏مسلمانان، با سنّت پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، بيگانه و ناآشنا باشند و آگاهى آنان از اسلام، تنها در محدوده شكل رسمى ارائه شده از جانب حاكمان باشد. اين شيوه، به تدريج به فرهنگ عمومى مسلمانان تبديل شد، به‏گونه‏اى كه كتابت و نگارش حديث، امرى منكر شمرده مى‏شد.

سيره و سخن اهل بيت عليهم‏السلام، مواجهه و مقابله با اين تفكّر، بدون ايجاد تنش در جامعه بود. از اين رو، آنان خود، حديث پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله را مى‏نوشتند و اصحاب خويش را نيز به نوشتن حديث، ترغيب مى‏كردند.۴

۳. آثار منع تدوين حديث

نگارش نيافتن حديث، پس از رحلت پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ترويج شد، در زمان خليفه دوم، رواج يافت و در دوره بنى اميّه، به فرهنگ عمومى اهل سنّت، تبديل شد. پس از مدّتى، نقل حديث نيز ممنوع گشت و زيان جبران‏ناپذيرى به فرهنگ و معارف اسلامى وارد آمد.

البته اين سخن بدان معنا نيست كه هيچ مكتوبى در طول اين دوره طولانى نود

1.. الطبقات الكبرى : ج ۲ ص ۳۳۶ ، تاريخ دمشق : ج ۳۹ ص ۱۸۰ ح ۷۹۶۵ .

2.. ر . ك : ح ۴۵۸ .

3.. ر . ك : صحيح مسلم : ج ۲ ص ۷۱۸ ح ۹۸ ، مسند ابن حنبل : ج ۶ ص ۲۸ ح ۱۶۹۱۰ .

4.. ر . ك : ص ۳۷۱ (ترغيب پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به نگارش دانش) .

  • نام منبع :
    شناخت نامه حدیث - جلد اول
    سایر پدیدآورندگان :
    محمد محمدی ری شهری با همکاری جمعی از پژوهشگران
    تعداد جلد :
    3
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1397
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 1339
صفحه از 501
پرینت  ارسال به