۴. تلفّظ صحيح
يكى ديگر از آداب حديثخوانى، تلفّظ صحيح واژگان روايت است. پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله و خاندان مطهّرش، در شمار فصيحترين شيوا سخنان عرب بودهاند. ايشان با انتخاب واژگانى جامع، دقيق و بدون نقص، به تبيين مباحث و انتقال معانى مبادرت مىورزيدند، به گونهاى كه پذيرش سخنان ايشان براى كسى كه از عقل سليم و طبع لطيف بهرهمند بود، به راحتى ميسّر مىشد.۱
بنا بر آنچه گذشت، بر راويان اخبار و حديثپژوهان، شايسته و بايسته است تا متون روايى را با اِعراب صحيح و قرائت دقيق، بخوانند. اگر راوى، روايت را اشتباه و با اِعراب نادرست بخواند، نه تنها به فصاحت روايت اهل بيت عليهمالسلام خلل وارد ساخته، بلكه سبب مىشود مقصود صحيح گوينده نيز به مخاطب، منتقل نشود. قرائت اشتباه احاديث، لطمهاى جدّى به جايگاه حديث و اهل بيت عليهمالسلام است.
همچنين لازم است راويان، ضمن آشكار ساختن حركات و سكنات كلمات، به تبيين معانى واژگان روايات نيز بپردازند. امام صادق عليهالسلام به اين نكته مهم، اين گونه اشاره مىفرمايد:
حديث [و سخن] ما را روشن [و بى غلط] بيان كنيد ؛ زيرا ما مردمى شيوا گوييم.۲
۵. نقل دقيق
يكى ديگر از آداب نشر حديث، دقّت در نقل بدون كم و كاست است. راوى، اگر چه در نقل به معنا مجاز است، ولى بايد دقّت كند تا در انتقال روايات، نه چيزى به سخن معصوم بيفزايد و نه از آن بكاهد. بر روايات راويان دقيق، همواره بيش از ديگر راويان توجّه شده است.
پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله و اهل بيت ايشان، همگى در گفتار خويش، دقيق بودند و حكيمانه