۱. اخلاص
حديث، سخن خداى متعال و پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله است. نقل اين سخنان براى جلب رضايت خدا، معنا و مفهوم ويژه مىيابد و اگر كسى براى انگيزههاى مادّى به نقل حديث بپردازد، از پاداش الهى، باز خواهد ماند، چه اين كه تبليغ دين و نقل حديث، خود يك عبادت است و ارزش هر عبادت، به ميزان اخلاصى است كه در آن عمل بروز پيدا مىكند. بنابر اين، نقل مخلصانه روايت، از آداب نقل حديث است.
چنانچه فردى اين عمل خدا پسندانه، يعنى روايتگرى را براى پسندِ مردم و دستيابى به حُطام دنيا انجام دهد، نهايت آنچه نصيبش مىشود، همان متاع بىارزش دنياست. اين در حالى است كه در آموزههاى امام صادق عليهالسلام آمده است:
كسى كه حديث را براى رسيدن به منافع دنيا بخواهد، براى وى در آخرت، نصيب [و پاداشى] نخواهد بود و اگر كسى حديث را براى دستيابى به پادش آخرت بخواهد، خداوند، خير دنيا و آخرت را به او خواهد بخشيد.۱
۲. طهارت
انجام دادن هر عمل عبادى، با داشتن طهارت، نقش مؤثرى در كمال و آثار و بركات آن دارد ؛ و از اين رو، سزاوار است محدّثان و حديثپژوهان هنگام نقل روايات معصومان، طاهر و با وضو باشند. امام صادق عليهالسلام، همواره در نقل روايات نبوى به اين عمل، پاىبند بودند. مالك بن انس، از محدّثان اهل سنّت كه معاصر آن امام بوده، مىگويد:
نديدم كه جعفر بن محمد عليهالسلام جز در حال طهارت، از پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله حديث نقل كند.۲
