۳۱۱.پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله: آسيب دانش، فراموشى است و تباه كردنش اين است كه آن را با نا اهلش در ميان گذارى.
۳۱۲.امام على عليهالسلام: آن كه علم را به نااهل مىسپارد، بِدان ستم كرده است.
۳۱۳.امام على عليهالسلام: همانا حكيمان، آن گاه حكمت را تباه كردند كه آن را در اختيار نااهلان گذاشتند.
۳۱۴.امام على عليهالسلام ـ در سفارش خود به حضرت حسن عليهالسلام ـ: از ويژگىهاى عالِم، آن است كه تنها كسى را اندرز مىدهد كه پذيراى اندرز او باشد و آن را كه فريفته رأى و نظر خويش است، اندرز نمىدهد و آنچه را كه از انتشارش بيم دارد، خبر نمىدهد.
۳۱۵.امام على عليهالسلام ـ در حكمتهاى منسوب به ايشان ـ: نزد آن كه به علم اشتياقى ندارد، سخن از دانش مگو و نزد آن كه در شرافتْ سابقهاى ندارد، سخن از كسى كه شرافتى ديرينه دارد، مگو كه اين، باعث كينه آن دو با تو مىشود.
۳۱۶.امام على عليهالسلام ـ در حكمتهاى منسوب به ايشان ـ: با كمخِردان، سخن از دانش مگو كه تو را تكذيب مىكنند و با نادانان [سخن مگو] كه تو را گرانبار مىشمرند ؛ بلكه از آن با كسى سخن بگوى كه اهلش باشد و مىگيرد و مىپذيرد و مىفهمد، آنچه را مىگويى، دريافت مىكند و آنچه را مىشنود، بر تو پنهان مىدارد ؛ چرا كه دانشت بر تو حقّى دارد، همان گونه كه در دارايىات بر تو حقّى است: بذل آن به مستحقّ آن و باز داشتن آن از غير مستحقّ آن.
