269
شناخت نامه حدیث - جلد اول

بود. از اين رو، پرسش درباره وثاقت راوى و بيان اوصاف راوى در روايات، به صورت پررنگ‏تر جلوه‏گر است.

تطور تاريخى

در سال‏هاى پايانى دوره حضور امامان و سده‏هاى اول پس از غيبت، قرائن مرتبط با پديدارى وثوق به نگاشته‏هاى حديثى فراوان بود و نسخه‏هاى نخست حديثى كه در دوره حضور نوشته شده و در اختيار راويان و محدثان قرار گرفته بودند شمار فراوانى داشتند. طبيعى است كه نزديكى زمان به دوره نگارش اصول اولى حديثى، دستيابى به قرائن موجود در منابع حديثى و فهارس پديد آمده بر اساس آن را براى شاگردان و عالمان پيشين آسان مى‏ساخت.

از اين رو، ملاك اعتبار روايت تا سده ششم هجرى، وثوق صدورى برگرفته از قرائن ايجابى و سلبى در منبع، راوى و محتوا بود.

گفتنى است، حتى افرادى همچون سيد مرتضى و ابن ادريس، كه رويكردى متفاوت با عالمان هم عصر خويش داشته و حجيت خبر واحد را انكار مى‏كردند، اين نكته را پذيرفته بودند كه در صورتى كه خبر و گزارش، محفوف به قرائن باشد، قابل پذيرش است. به سخن ديگر، آنان نيز وثوق صدورى پديد آمده از قرائن همراه با خبر را شايسته اعتماد مى‏دانستند.۱

ولى اين شيوه اعتبار سنجى، مشكلاتى داشت كه با گذشت زمان، دور شدن از دوره نگارش‏هاى آغازين و دسترسى كمتر به قرائن منابع اولى و فهارس بيشتر نمايان مى‏شد.

در سده هفتم هجرى و در دوره سيد احمد بن طاووس و علامه حلى و به همت اين دو، به ويژه علامه حلى، شيوه اعتبار سنجى روايت متحول شده و از وثوق

1.. منتقى الجمان : ج ۱ ص ۲ .


شناخت نامه حدیث - جلد اول
268

افزايش اعتماد يا كاهش اعتماد به حديث شده و نتيجه نهايى را از برايند مجموعه ويژگى‏ها، فراروى مخاطب متخصص و فرهيخته قرار دهد.

روشن است كه با استفاده از مجموعه معيارهاى پيش‏گفته، ممكن است حديث مرسلى كه مقبوليت قدمايى داشته و از سوى عالمان كهن پذيرفته شده است، اعتبارى افزون‏تر از حديث صحيح السندى بيابد كه مشهور عالمان از آن اعراض كرده و بدان فتوا نداده‏اند. از اين رو، برخى عالمان شيعه به صراحت، اعلام كرده‏اند كه اعراض مشهور عالمان و فقيهان از فتوا دادن به مضمون حديث، سبب كاهش اعتبار حديث خواهد شد و مقبوليت روايت نزد آنان يا فتوا دادن به محتواى حديث فقهى، ضعف سند حديث را جبران خواهد كرد.۱

رابطه ويژگى راوى و وثوق صدور

با آن كه عوامل گوناگونى بر پديد آمدن وثوق صدورى و افزايش اعتبار حديث اثر گذار هستند ولى جايگاه ويژه نقش راويان و سلسله اسناد در پديد آمدن وثوق به متن، هويتى خاص به اين معيار بخشيده و آن را از ديگر معيارها متمايز ساخته است. به سخن ديگر، ويژگى راوى نقش محورى و اساسى در اعتماد افزايى به متن دارد. از اين رو، پرسش از معصومان عليهم‏السلام درباره وثاقت برخى راويان يا اعلان وثاقت راويان خاص از سوى معصومان عليهم‏السلام در جوامع حديثى ما نمود ويژه يافته است.

گفتنى است كه در دوره حضور ائمه عليهم‏السلام و دوران آغازين حديث‏گويى و حديث شنوى، منابع حديثى اندك بوده و مؤلفان آن نيز، راويان اوليه و شناخته شده حديث بودند. سلسله اسناد كوتاهتر بوده و تفاوت ميان حوزه‏هاى حديثى مشهود نبود. بدين سبب، ملاك‏هاى ديگر درباره منبع و محتوا و قرائن موجود در آن كمتر مورد توجه

1.. ر.ك: البدر الزاهر: ص ۳۱۰ و ۳۱۱، دراسات فى المكاسب المحرمه: ج ۱ ص ۹۰، تسديد الاصول: ج ۲ ص ۶۳، المنهج الرجالى للبروجردى: ص ۷۹.

  • نام منبع :
    شناخت نامه حدیث - جلد اول
    سایر پدیدآورندگان :
    محمد محمدی ری شهری با همکاری جمعی از پژوهشگران
    تعداد جلد :
    3
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1397
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 1209
صفحه از 501
پرینت  ارسال به