۳. مقبوليت: منابع حديثى كه در حوزههاى حديثى مقبوليت و شايستگى دارند، اعتبارى افزون بر مصادر متوسط دارند.
۴. ضابط بودن مؤلف: ميزان ضبط و اتقان نقل مؤلفان منابع حديثى يكسان نبوده است. هر مقدار كه بر ضابط بودن مؤلف افزوده شود، اعتبار كتاب و روايات آن بيشتر مىشود.
۵. شهرت، تخصص و مهارت راوى: راوى يا نويسنده كتاب حديثى كه داراى تخصص ويژه در حوزه معرفتى نگاشته خود، همانند كلام، فقه، اخلاق، تفسير يا تاريخ باشد، اعتماد بيشترى را پديد خواهد آورد.
۶. پرهيز از نقل روايات منكر و شاذ: كتابهايى كه متون منحصر به فرد، مستبعد و منكر بيشترى داشته باشند، اعتماد كمترى پديد مىآورند.
۷. مدرسه و حوزه حديثى: هر يك از مدارس حديثى شيعه، همانند مدرسه كوفه، قم، بغداد و حلّه، و حوزههاى متفاوت آن، ويژگىهايى خاص خود را دارند كه سبب افزايش يا كاهش اعتماد به منابع حديثى نگاشته شده در آن مدرسه و حوزه حديثى و روايات آنها مىشود.
ـ ويژگىهاى سند و راوى
۱. صحت سند: سند متصلى كه همه راويان آن امامى و ثقه باشند اعتماد بيشتر پديد آورده و اعتبار افزونترى دارد.
۲. حسن بودن: حديثى كه به سبب وجود فرد ممدوحى كه بر وثاقت او تصريح نشده، اعتبار كمترى از حديث صحيح دارد.
۳. موثق بودن راويان: اصل روايت، به سبب وجود راويان موثق معتبر است، ولى چون فردى غير امامى در سند وجود دارد، اعتبار كمترى نسبت به حديث صحيح دارد ؛ زيرا اعتماد كمترى پديد مىآورد.
۴. اتصال سند: روشن است كه سند متصل اعتبارى افزون بر سند مرسل و غير