261
شناخت نامه حدیث - جلد اول

۱. وثوق سندى:

شيوه‏اى مبتنى بر بررسى راويان موجود در سند روايت است كه با توجه به اتصال سند، وثاقت راويان و مذهب آنان، روايت را به چهار گروه صحيح، حسن، موثق و ضعيف تقسيم مى‏كند. سه گروه اوّل معتبر محسوب شده و گروه چهارم غير معتبر است.

در اين شيوه، ركن اصلى اعتبار حديث، بر راويان بنا شده و قرائن ديگر كمتر در اعتباربخشى يا اعتبارزدايى روايت اثرگذار هستند.

۲. وثوق صدورى:

مراد از وثوق صدورى، اعتماد و اطمينان عقلايى بر مفاد خبر با توجه به احراز ميزان واقع‏نمايى آن است. بر اساس اين ديدگاه، اعتماد يا عدم اعتماد به گزارش راويان، موضوعى ويژه حديث نيست، بلكه از قواعد عمومى، عرفى و فراگير حجيت خبر و گزارش در جامعه بشرى پيروى مى‏كند.

خبر به دو گروه شايع و غير شايع تقسيم مى‏شود. خبر شايع يا متواتر، خبرى است كه شمار راويان ناقل آن در هر طبقه، آن مقدار فراوان باشد كه اعتماد عرفى به گزارش آنان پديد آيد.

اعتبار خبر غير شايع يا "خبر واحد" ـ كه داراى اين شمار راوى نيست ـ نيازمند قرائن اطمينان‏بخش در ناحيه راوى، منبع و متن است. اگر برايند قرائن موجود در اين سه حوزه به گونه‏اى باشد كه اعتماد و وثوق عرفى به گزارش پديد آورد، خبر را موثوق الصدور ميناميم. مراد از وثوق صدورى نسبت به خبر، آن است كه عرف عقلا به سبب وجود قرينه‏هاى متفاوت در منبع و محتواى گزارش، آگاهى پديد آمده از محتواى آن خبر را قابل عمل شمرده و بى اعتنايى به محتواى آن را ناپسند مى‏دانند.

عالمان اصولى متأخرشيعه، مهم‏ترين دليل بر اعتبار خبر واحد را بناى عقلا يا سيره عقلايى در پذيرش خبر دانسته‏اند. آنان دلايل قرآنى، روايى و اجماع را نيز به


شناخت نامه حدیث - جلد اول
260

اين‏همانى حديث و سنت و همچنين استناد و اعتبار روايت را چگونه احراز ميكنند؟ چه روايتى را مقبول و گزارش سنت دانسته و چه روايتى را با چه استدلالى كنار مى‏نهند؟ ملاك و معيار آنان در ردّ و قبول حديث چيست؟

اين موضوع، دغدغه هميشگى عالمان و محدثان از دوره كهن بوده و با گذشت زمان و پديدآمدن فاصله زمانى بيشتر با دوره پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و اهل بيت عليهم‏السلام داراى پيچيدگى و غموض بيشترى نيز شده است. عالمان در دوره‏هاى گوناگون، رويكردهاى متفاوت نظرى و عملى در اعتبارسنجى روايات حوزههاى مختلف معرفتى داشته و مباحث فراوانى را در اين حوزه مطرح كرده‏اند.

پاسخگويى به پرسش‏هاى پيشين، نيازمند روشن شدن مبانى و معيارهاى اعتبار سنجى روايت خواهد بود كه پرسش‏هايى جديدتر را پديد مى‏آورد:

۱. آيا اعتماد و عدم اعتماد به گزارش حديثى، امرى عرفى و عقلايى است، يا رويكردى شرعى از جانب شارع مقدس براى اعتبارسنجى روايت لحاظ شده است؟

۲. در صورت پذيرش هر يك از رويكردهاى پيش‏گفته، ويژگى‏هاى لازم براى قبول روايت چيست؟

۳. آيا رويكرد عالمان در دوره‏هاى متفاوت تاريخى، تغيير، تحول و تطوّر يافته است؟ در صورت مثبت بودن پاسخ، اين دگرگونى چرا و چگونه رخ داده است؟

۴. ويژگى‏ها، مميزات و موارد افتراق اين رويكردها كدام‏اند؟

در پاسخ به اين پرسش‏ها و به اختصار، مباحث اصلى مرتبط با حوزه اعتبار سنجى را مطرح كرده و مباحث تفصيلى را به كتاب‏هاى تفصيلى و مرجع احاله مى‏دهيم:

رويكردهاى اعتبار سنجى

دو رويكرد اصلى با دو مبناى متفاوت در اعتبار سنجى روايات وجود دارند:

  • نام منبع :
    شناخت نامه حدیث - جلد اول
    سایر پدیدآورندگان :
    محمد محمدی ری شهری با همکاری جمعی از پژوهشگران
    تعداد جلد :
    3
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1397
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 1322
صفحه از 501
پرینت  ارسال به