237
شناخت نامه حدیث - جلد اول

عبداً حَبَشياً.۱

امام صادق عليه‏السلام از پدرانش از امام على عليهم‏السلام روايت مى‏كند كه فرمود: «نخستين كسى كه [براى آزادى از بردگى] قرارداد نوشت، لقمان حكيم است. او برده‏اى حبشى بود».

۷. نقل معنا

«نقل معنا»، يعنى نقل محتواى يك خبر، بدون اصرار بر واژه‏ها و تعابير آن. اين شيوه، در نقل شفاهى رايج بوده و در نقل كتبى نيز هنگام نقل قول غير مستقيم، به كار مى‏رود. امامان ما، بر اين شيوه عقلايى تأييد داشته‏اند،۲ امّا شرط كرده‏اند كه تفاوت واژه‏ها، به تفاوت معنا نينجامد. از اين رو، نقل معنا نزد راويان شيعى، به صورت يك شيوه مقبول در آمده است. شيخ طوسى، از كاربرد اين روش، خبر داده و آسيب‏هايى را نيز براى آن بر شمرده است.۳ آية اللّه‏ بروجردى رحمه‏الله نيز نقل معنا را امرى شايع دانسته است.۴

پذيرش اين شيوه، نتيجه مى‏دهد كه نمى‏توان به سادگى، همه گزارش‏ها را دقيق و عين سخن امام عليه‏السلام دانست و همه جزئيات و ريزه‏كارى‏هاى متن را پيش از جستجو و مشابه‏يابى، معتبر خواند. اين، به معناى نادقيق يا بى‏اعتبار بودن همه متون نيست؛ زيرا ممكن است دستِ‏كم، يكى از روايت‏ها، اصل الفاظ را به صورت دقيق، نقل كرده باشد. بر اين پايه، بايد ميان تفاوت و تعارض نقل‏ها، تفاوت نهاد، بدين معنا كه همه نقل‏هاى هم‏مضمون، در صورت متعارض نبودن با يكديگر، معتبر مى‏مانند و لازم نيست تنها بخشِ تكرار شده و قدرِ مشترك آنها را معتبر و حجّت دانست و بخش‏هاى تكرار نشده و ويژه هر نقل را هميشه نادرست دانست و آنها را كنار افكند؛ زيرا فرض اين است كه راوى، تغييرى در معناى آن نداده و گزينش واژه‏ها براى همان معنا بوده و

1.. الجعفريّات : ص ۲۴۱ .

2.. شيخ كلينى، بابى را در الكافى، به اين موضوع، اختصاص داده است الكافى: ج ۱ ص ۵۱.

3.. ر . ك : عدّة الاُصول : ج ۱ ص ۹۵ .

4.. ر . ك : البدر الزاهر : ص ۱۸۵. نيز، ر . ك : كتاب الأحاديث المقلوبة و جواباتها : ص ۳۱ .


شناخت نامه حدیث - جلد اول
236

مى‏آوريم:

محمّد بنِ مسلم عن أبى جعفر عليه‏السلام قال: «لا تَبقَى الأرضُ بغَيرِ إمامٍ ظاهرٍ أو باطنٍ».۱

محمد بن مسلم از امام باقر عليه‏السلام نقل مى‏كند كه فرمود: «زمين بدون امامِ آشكار، يا پنهان، باقى نمى‏ماند».

۶. تقطيع

محدّثان، در تعريف تقطيع گفته‏اند:

تقطيع حديث، يعنى بخش‏بندى حديث به ابواب و موضوعات درخور و مناسب با [محتواى]آن، براى احتجاج بهتر، به شرط توجّه به حفظ معناى بخش تقطيع شده پيش از تقطيع.۲

بر اين اساس، تقطيع، هميشه نادرست نيست؛ بلكه گاه سودمند و در متون طولانى لازم است؛ امّا اگر دقيق صورت نگيرد، مى‏تواند آثار زيان‏بارى به دنبال آورد. در تقطيع، ممكن است بخشى از قرينه‏ها در صدر و خاتمه حديث، حذف شوند و اجزاى مؤثّر متن از ميان بروند. شيخ طوسى، به تقطيع‏هاى نادرست برخى اصحاب پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله اشاره كرده۳ و نمونه‏اى در باره شوم بودن خانه و مَركَب و زن، آورده است كه بر اثر تقطيع سخن پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به ايشان منسوب شده است.

يك نمونه ساده، متن «أوّلُ مَن كاتَبَ لقمانُ» است كه «كاتَبَ» در آن به نامه‏نگارى معنا شده، در حالى كه متن كامل حديث مى‏فهماند كه به معناى «مكاتبة»، يعنى «بستن پيمان ميان بنده و اربابش» بوده است:

الإمام الصادق عن آبائه عن الإمام على عليهم‏السلام: أوّلُ مَن كاتَبَ لقمان الحكيم وَكانَ

1.. علل الشرائع : ص ۱۹۷ ح ۱۲ ، الإمامة والتبصرة : ص ۱۶۲ ح ۱۴ .

2.. معجم مصطلحات الرجال و الدراية : ص ۴۱ ـ ۴۲ : «هو تَفريقُ الحديثِ على الأبوابِ اللائِقَةِ بِه ، لِلإحتجاجِ المُناسبِ ، معَ مُراعاةِ ما سَبَقَ مِن تَماميَّةِ مَعنَى المَقطوعِ» .

3.. عدّة الاُصول : ج ۱ ص ۹۵ .

  • نام منبع :
    شناخت نامه حدیث - جلد اول
    سایر پدیدآورندگان :
    محمد محمدی ری شهری با همکاری جمعی از پژوهشگران
    تعداد جلد :
    3
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1397
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 1396
صفحه از 501
پرینت  ارسال به