۱۱.امام على عليهالسلام ـ در سخنى از ايشان ـ: بدان كه برترينِ بندگان خدا نزد خداوند، پيشواى دادگرى است كه رهيافته و راهبر باشد، سنّتِ شناخته شده را برپا دارد و بدعتِ ناشناخته را بميرانَد. سنّتها، روشناند و نشانههايى دارند. بدعتها نيز آشكارند و نشانههايى دارند.
۱۲.امام على عليهالسلام: مردم، دو دستهاند: پيرو شريعت و بدعت گذار كه براى او از جانب خداوند سبحان، نه برهانى از سنّت [پيامبر صلىاللهعليهوآله] است و نه پرتوى از حجّت [قرآن].
۱۳.امام على عليهالسلام: شگفت از مردمى كه مىبينند سنّت پيامبرشان، خُرده خُرده و اندك اندك دگرگون مىشود و تغيير مىيابد، امّا راضى مىشوند و انكار نمىورزند، بلكه بر كسى خشم مىگيرند و كسى را سرزنش مىكنند كه بر اين دگرگونى عيب گرفته و انكارش كرده است. آن گاه، پس از ما مردمانى مىآيند و از بدعت و كژروى و كارهاى نوپديدش پيروى مىكنند و بدعتهايش را به جاى سنّت و دين مىگيرند و [به خيال خام خود]با آنها به خداوند، تقرّب مىجويند.
۱۴.امام على عليهالسلام: سنّت بر دو گونه است: سنّتى در واجبات است كه پاىبندى و عمل به آن، سبب هدايت مىشود و ترك آن، موجب گمراهى است و سنّتى در غير واجبات است كه عمل به آنها، فضيلت است و ترك آنها، گناه نيست.
۱۵.امام زين العابدين عليهالسلام: خدايا ! بر محمّد و خاندانش درود فرست و ما را در اين روز و شب و در همه روزهايمان، توفيق ده براى انجام دادن كار خير و دورى كردن از شر و سپاسگزارى از نعمتها و پيروى از آداب و سنّتها[ى دينى] و دورى گزيدن از بدعتها.
