يازدهم تا چهاردهم هجرى ياد شده است.۱
نزديك به هفتاد كتاب ديگر نيز با نام اربعين وجود دارند كه اطّلاعات دقيق كتابشناختى آنها در دست نيست.
سابقه چهل حديث نويسى شيعيان
شيعيان، اگر چه با تأخير چهل حديث نويسى را شروع كردند، ولى افزون بر جمعآورى حديث و چهل حديثنويسى موضوعى، به شرح، تبيين و فقه الحديث احاديث نيز اهتمام داشتهاند.
كهنترين چهل حديث شيعى، كتاب الأربعين عن الأربعين فى فضائل على أمير المؤمنين، نگاشته عبد الرحمان بن احمد خزاعى نيشابورى (م ۴۶۷ ق) است.
از ديگر كتب كهن، مىتوان به كتاب ابو مسلم بن فوارس (زنده در قرن ششم) با عنوان أربعون حديثاً فى فضائل أميرالمؤمنين عليهالسلام و كتاب الأربعون حديثا عن أربعين شيخاً من أربعين صحابيا از شيخ منتجب الدين رازى (م بعد از ۵۸۵ ق) ياد كرد.
اربعين شهيد اوّل (م ۷۸۶ ق) و اربعين فاضل مقداد (م ۸۲۶ ق) نيز با اين شيوه نگارش يافتهاند.
پس از سده دهم هجرى، اربعيننگارى در ميان شيعيان، رواج بيشترى يافت.
اربعين شيخ بهايى (م ۱۰۳۱ ق)، شرحنويسى دقيق و روشمند حديث شيعه را به اوج جايگاه خود نزديك كرد و مشهورترين چهل حديث شيعه شد. اين كتاب در دوره حيات شيخ بهايى از سوى خاتونآبادى به زبان فارسى ترجمه شد.
اربعين حديث قاضى سعيد قمّى (م ۱۱۰۲ ق)، مرتبط با مباحث حكمى و عرفانى است و به شرح احاديث مشكل پرداخته است.
اربعين حديث علاّمه مجلسى رحمهالله (م ۱۱۱۱ ق) نيز از مهمترين منابع در چهل