و پيروان اهل بيت عليهمالسلام را به هم مىپيوندد؛ امرى كه تنها در دست قدرت خداست.۱
نكته مهم، زمان يادگيرى است. اگر چه هيچ زمانى براى يادگيرى دير نيست، امّا فراگيرى حديث در كودكى و پيش از آن كه ذهن و جان به شبههها و كژىها دچار و آلوده شود، بركات افزونترى دارد. در حديثى از امام صادق عليهالسلام آمده است:
به فرزندانتان، حديث بياموزيد، پيش از آن كه مُرجِئه۲ به سوى آنان بشتابند.۳
روشن است كه ذكر فرقه مُرجِئه، به دليل خطر فورى در آن روزگار است، امّا حديث، در اين زمان و هر عصر ديگرى ظرفيت آن را دارد كه به مصاف شبههها و كژىها برود و فرهنگ ناب قرآنى را به ميدان آورَد. حديث، قابليت آن را دارد كه دستمايه كارهاى فرهنگى و سرمايه آموزشهاى دينى و ارزشى شود. حديث، مىتواند نسل نو را به گونهاى عميق و مانا با آموزههاى ژرف و ناب اسلام، آشنا كند، بى آن كه به جمود و تندروى دچار شوند.
حفظ و يادسپارى حديث نيز فراتر از يادگيرى، ارزشى دو چندان دارد. هر حرف از حديث به ياد سپرده، در قيامت، نورى مىشود كه حافظ حديث را از دل ظلمات محشر به سوى پرديس روشن خدا، ره مىنمايد. حافظ حديث، در قيامت، عالم و فقيه محشور مىشود۴ و شفاعت پيامبر اكرم صلىاللهعليهوآله او را در بر مىگيرد۵ و بى آن كه
1.. «وَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنفَقْتَ مَا فِى الأَْرْضِ جَمِيعًا مَّآ أَلَّفْتَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَـكِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَيْنَهُمْ إِنَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ؛ دلهايشان را به يكديگر، مهربان ساخت. اگر تو همه آنچه را كه در روى زمين است، انفاق مىكردى، دلهاى ايشان را به يكديگر، مهربان نمىساختى؛ ولى خدا دلهايشان را به يكديگر مهربان ساخت كه او پيروزمند و حكيم است» انفال : آيه ۶۳ .
2.. ر . ك : ص ۱۳۳ پانوشت ۱ .
3.. ر . ك : ح ۲۰۳ .
4.. ر . ك : ح ۲۱۷ و ۲۱۸ و ح ۲۲۰ و ۲۲۱ و ح ۲۲۹ .
5.. ر . ك : ح ۲۲۲ و ۲۲۳ .
