۱۲۳.پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله: به زودى آن مرد بر تختش تكيه مىزند و حديثى از احاديث مرا نقل مىكند و مىگويد: «ميان ما و شما، كتاب خداى عز و جل. هر حلالى را كه در آن يافتيم، حلال مىشمريم و هر حرامى را كه در آن يافتيم، حرام مىشماريم. هان ! هر چه را پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله حرام كند، مانند آن است كه خداوند، حرام كرده است».
۱۲۴.امام على عليهالسلام: خداوند، در كتاب استوارش مىفرمايد: «هر كه از پيامبر فرمانبَرى كند، از خدا فرمان برده است و هر كس روىگردان شود، ما تو را بر ايشان، نگهبان نفرستادهايم». پس فرمانبُردارى از او را در كنار فرمانبُردارى از خود قرار داد و نافرمانى از او را در كنار نافرمانى از خود، و اين خود، دليلى است بر تفويض [اختيارات خود و امر بندگانش] به او و حجّتى است بر كسى كه از او پيروى يا نافرمانى كند. اين مطلب را در چندين جا از كتاب بزرگ خود، بيان كرده و براى تشويق به پيروى از او و ترغيب به تصديق او و پذيرفتن دعوتش فرموده است: «بگو: اگر خدا را دوست داريد، از من پيروى كنيد تا خدا هم شما را دوست بدارد و گناهانتان را بيامرزد». بنا بر اين، پيروى از پيامبر صلىاللهعليهوآله، دوست داشتن خداست و خشنودى او، آمرزش گناهان و كمال رستگارى و واجب شدن بهشت است و در پشت كردن به او و روىگردانى، مخالفت با خداست و [موجب]خشم و ناخشنودى او و دورى از وى. اينها، سبب جاى گرفتن در آتش دوزخ است. اين، فرموده خداست: «و هر كس از گروهها[ى مخالف] به آن كفر ورزد، آتش، وعدهگاه اوست» ؛ يعنى او را انكار و نافرمانى كند.
۱۲۵.امام رضا عليهالسلام: علّت آن كه «اللّه أكبر» در ابتداى اذان، چهار بار قرار داده شده، اين است كه شروع اذان، ناگهانى است و پيش از آن، سخنى كه شنونده را متوجّه سازد، وجود ندارد. پس، دو «اللّه أكبرِ» نخست، هشدارى است به شنوندگان نسبت به جملات بعدىِ اذان.
علّت آن كه بعد از تكبير، شهادتين قرار داده شده، اين است كه گام نخست ايمان، توحيد و اقرار به يگانگى خداوند متعال است و گام دومش، اقرار به رسالت پيامبر صلىاللهعليهوآله و اين كه اطاعت آن دو و شناختشان، به هم پيوستهاند.
