۸۸۵.امام على عليهالسلام: فقيهان و حكيمان، هر گاه با همديگر مكاتبه مىكردند، سه چيز را مىنوشتند كه چهارمى نداشت: كسى كه همّتش آخرت باشد، خدا، كار دنيايش را كفايت مىكند ؛ كسى كه درونش را اصلاح كرد، خداوند، برون وى را اصلاح مىكند ؛ و كسى كه [رابطه] ميان خود و خداوند را اصلاح كند، خداوند، [رابطه] ميان او و مردم را اصلاح مىسازد.
۸۸۶.امام على عليهالسلام: حكيمان، در روزگار كهن، چنين مىگفتند: سزاوار است كه آمد و شد به سوى درها، از اين ده صورت، بيرون نباشد: نخست، خانه خداى عز و جل براى انجام دادن مناسك و برپا داشتن حقّ آن و اداى فريضهاش. دوم، بارگاه پادشاهانى كه فرمانبرى از آنها به فرمانبرى خداى عز و جل پيوسته و حقّشان واجب و نفعشان، بزرگ و زيانشان، سخت است. سوم، خانههاى دانشمندانى كه دانشِ دين و دنيا از ايشان استفاده مىشود. چهارم، خانههاى سخاوتمندان و كريمانى كه دارايىهاى خويش را براى ستايش و به اميد آخرت، انفاق مىكنند. پنجم، خانههاى ولخرجهايى كه در حوادث روزگار به آنها نياز مىشود و در حاجتها به ايشان روى آورده مىشود. ششم، خانههاى بزرگانى كه در جستجوى بخشش و عطايا و برآوردن حاجتها به ايشان نزديك مىشوند. هفتم، خانههاى كسانى كه اميد بهرهاى از نظر و مشورت ايشان هست و دورانديشى و آمادهسازى براى برآوردن نيازها را تقويت مىكند. هشتم، خانههاى برادران براى صِله رَحِم واجب و اداى حقوق لازم آنان. نهم، خانههاى دشمنانى كه با مدارا، غائله آنها مىخوابد و با چارهجويى و رفق و لطف و ديدار، دشمنىشان مىرود. دهم، خانههاى كسانى كه آمد و شد با آنها، سودمند است و از آنان، ادب نيكو فرا گرفته مىشود و گفتگوى با آنها، مايه اُنس است.
۸۸۷.الخصالـ به نقل از عامر شَعبى ـ: امير مؤمنان عليهالسلام، به بِداهه، نُه جمله، فرمود كه آن نُه جمله، چشمان بلاغت را در آوردند و گوهرهاى حكمت را يتيم كردند و همه آدميان را از دست يافتن به حتّى يكى از آنها، مانع شدند. سه جمله از آنها در مناجات با خداست، سه جمله در حكمت و سه جمله ديگر در باره ادب:
جملههايى كه در مناجات است، فرمود: «معبودا ! مرا همين عزّت بس كه بنده تو باشم و مرا همين افتخار بس كه تو، پروردگار من باشى. تو چنانى كه من دوست دارم. پس مرا چنان قرار ده كه تو دوست دارى».
و در جملههايى كه در حكمت است، فرمود: «ارزش هر انسانى، به كارى است كه آن را خوب بلد است و آن كه قدر خويش را شناخت، تباه نشد و آدمى در زير زبانش پنهان است».
و در جملههايى كه در باره ادب است، فرمود: «به هر كه خواهى، بخشش كن تا بر او فرمانروا شوى و به هر كه خواهى، نيازمند شو تا اسيرش باشى و از هر كه خواهى، بىنيازى جوى تا همتاى او گردى».
