يعنى احاديث بيانگر علم و معرفت والا و متعالى اهل بيت عليهمالسلام كه فهم و تحمّلش فراتر از طاقت افراد معمولى است.
از اين رو، اگر چه بيشتر احاديث باب، ناظر به معناى دوم هستند، امّا با توجّه به مجموع احاديث همخانواده و نيز مرتبط، مىتوان هر دو معنا را مقصود اهل بيت عليهمالسلام دانست. اين دو معنا با هم تعارضى ندارند؛ زيرا معارف و دانشهاى فوق متعارف اهل بيت عليهمالسلام را نيز مىتوان بخشى از كمالات وجودى ايشان به شمار آورد. در اين صورت، مقصود نهايى از صدور اين احاديث، همان است كه در احاديث امر به كتمان و نهى از اذاعه اسرار اهل بيت عليهمالسلام ديده مىشود. مقصود اهل بيت عليهمالسلام از توجّه دادن به صعوبت حديثشان، جلوگيرى از افشا و انتقال آن به كسانى است كه يا توان فهم ندارند، يا ظرفيت پذيرش و صيانت از آن را. بدين گونه، مىتوان هماهنگى و سازوارى درونى ميان همه احاديث باب را شاهد بود.
بر اين پايه، مىتوان حديث ۵۰۵ در همين باب و حديث ۶۷۴ در باب عرضه حديث را ناظر به همين مقصود دانست. مضمون مشترك هر دو حديث، آن است كه انتقال اين معارف سنگين و افشاى اين فضائل، تنها بايد براى كسى باشد كه در تراز همان فرد دانا و نقل كننده حديث است. به سخن ديگر، اگر شخصى به چنان معرفتى رسيد كه فضائل و علم اهل بيت عليهمالسلام را فراگرفت و تحمّل كرد، اين معارف ديرياب را به فردى جز شبيه خود منتقل نمىكند. به سخن ديگر، بى آن كه عبارت «لا يحتمله» را در سخن امام عليهالسلام به صورت فعل نهى بخوانيم، همان معنا را از آن اصطياد كنيم؛ يعنى نهى از انتقال سخن صعب و ثقيل به كسى جز همسان و هم تراز خويش.
با اين نگاه، چند حديث نادر باب نيز مفهوم و مقبول مىشوند. يك حديث، تحمّل حديث اهل بيت عليهمالسلام را از فرشتگان وپيامبران و مؤمنان نيز نفى كرده و آن را مختصّ كسى دانسته كه ايشان خواسته باشند. متن حديث، چنين است:
ابو صامت، به نقل از امام صادق عليهالسلام: «حديث ما، دشوار و گريزپاى است، ارجمند و پُرارزش است، نيازمند تيزهوشى و تيزفهمى است، پستى و بلندى دارد و ناهموار
