357
شناخت نامه حدیث - جلد دوم

از عشره مبشّره است ـ نقل مى‏كنند كه وى مى‏گويد:

نشنيدم پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله براى كسى كه روى زمين راه مى‏رود، بگويد از اهل بهشت است، مگر براى عبد اللّه‏ بن سلام.۱

به همين دليل، بزرگان اهل سنّت، در صدد توجيه اين تعارض بر آمده‏اند.۲

۸. برخى شواهد تاريخى بر نادرستى حديث

يكى از نكات مهم در ارزيابى حديث «عشره مبشَّره»، اين است كه بعيد است سعيد بن زيد در دوران حيات پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، اين حديث را از ايشان شنيده باشد، ولى آن را در دوران خليفه اوّل و دوم و سوم، بازگو نكرده باشد.

شاهد اين مطلب، آن است كه خليفه اوّل در جريان سقيفه به آن استناد نكرد، در صورتى كه به امورى كم‏اهمّيت‏تر از اين موضوع، استناد كرد.

همچنين اگر اين حديث، صحّت داشت و در زمان پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نقل شده بود، هنگامى كه عثمان در محاصره قرار گرفت، به آن استناد مى‏كرد و بسيارى از بزرگان مهاجر و انصار، از جمله طلحه و زبير ـ كه طبق اين حديث، خود، جزء ده بهشتىِ بشارت داده شده به بهشت‏اند ـ اقدام به محاصره و قتل او نمى‏كردند، يا براى

1.صحيح البخارى : ج ۳ ص ۱۳۸۷ ح ۳۶۰۱ ، صحيح مسلم : ج ۴ ص ۱۹۳۰ ح ۱۴۷ ، فضائل الصحابة، نسايى : ص ۴۵ ح ۱۴۸ ، مسند ابن حنبل : ج ۱ ص ۳۵۸ ح ۱۴۵۳ ، السنن الكبرى : ج ۵ ص ۷۰ ح ۸۲۵۲ .

2.از جمله : «إنّ سعدا كرّه تزكية نفسه لأنّه أحد العشرة ؛ يكى از توجيهات اين است كه چون سعد بن ابى وقّاص يكى از اين ده تن بوده است، نخواسته از خود تعريف و تمجيد كند» فتح البارى : ج ۷ ص ۱۲۹ ، «إنّ نفى سماعه ذلك ، لا يدلّ على نفى البشارة لغيره؛ توجيه ديگر آن است كه نشنيدن او، دلالتى بر بشارت ندادن به ديگران ندارد» (شرح صحيح مسلم ، نووى : ج ۶ ص ۱۶۴) ، «أى البشارة وقعت حينما كان يمشى عبد اللّه‏ بن سلام بخلاف بشارات غيره؛ توجيه ديگر اين كه مقصود سعد اين است كه تنها بشارت دادن به عبداللّه‏ بن سلام در حال راه رفتن او بوده است ولى بشارت ديگران در حالت‏هاى ديگر بوده است.» (مرقاة المفاتيح : ج ۵ ص ۶۲۲) و «إنّ سعدا قال ذلك بعد موت المبشَّرين و لم يتأخّر إلاّ سعدا و سعيدا ؛ و توجيه آخر اينكه، سعد اين جمله را پس از مرگ بشارت داده شدگان گفته است، هنگامى كه تنها خود او و سعيد زنده بوده‏اند» (فتح البارى : ج ۷ ص ۱۳۰) .


شناخت نامه حدیث - جلد دوم
356

زيد مى‏رسد و اين دو، خود، در شمارِ بشارت داده شدگان به بهشت در اين حديث‏اند، شهادت آنها بر خوبىِ خود، هر چند در كنار ديگران، به اتّفاق علما، قابل قبول نيست.۱

۶. اضطراب در متن حديث

افزون بر ضعف اسناد حديث «عشره مبشَّره»، اضطراب شديد متن آن، قرينه‏اى ديگر بر عدم صدور حديثِ ياد شده است ؛ زيرا در برخى از گزارش‏ها، نام پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در شمارِ بهشتيان آمده۲ و در برخى ديگر، نيامده است.۳ نيز در برخى از گزارش‏ها، نام ابو عبيده جرّاح آمده۴ و در برخى نيامده است ؛۵ بلكه در برخى گزارش‏ها، تنها نام شش نفر ذكر شده است.۶ همچنين در برخى گزارش‏ها به نقل از پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، نام ده نفر، ذكر شده۷ و در برخى، نام افراد به وسيله سعيد بن زيد و پس از طرح كلّىِ موضوع، ذكر شده است.۸۹

۷. تعارض با برخى از احاديثِ مورد قبول اهل سنّت

بر پايه ديدگاه اهل سنّت، حديث «عشره مبشَّره»، با احاديث ديگرى كه مورد قبول آنهاست، معارض است، مانند: آنچه مؤلّفان كتاب‏هاى شش گانه (بخارى، مسلم، نسايى، ابو داوود، ترمذى، ابن ماجه) و غير آنها از سعد بن ابى وقّاص ـ كه خود، يكى

1.ر . ك : تدريب الراوى : ص ۲۶۵ . گفتنى است كه علما ، تمام شرايط شاهد را براى راوى هم معتبر شمرده‏اند و متّهم بودن راوى به تعريف از خودش ، يكى از موانع پذيرش روايت ، دانسته شده است . اجماع فقها در اين موضوع ، ثابت است ر . ك : الفقه الإسلامى و أدلّته : ج ۸ ص ۶۰۴۱ .

2.ر . ك : ح ۸۰۴ .

3.سنن الترمذى : ج ۵ ص ۶۴۷ ح ۳۷۴۷ ، مسند ابن حنبل : ج ۱ ص ۴۱۰ ح ۱۶۷۵ .

4.سنن الترمذى : ج ۵ ص ۶۴۷ ح ۳۷۴۷ ، مسند ابن حنبل : ج ۱ ص ۴۱۰ ح ۱۶۷۵ .

5.الآحاد و المثانى : ج ۱ ص ۱۸۲ ح ۲۳۲ ، جزء ابن عاصم : ص ۸۰ .

6.مسند ابن حنبل : ج ۱ ص ۳۹۸ ح ۱۶۳۱ .

7.المعجم الأوسط : ج ۱ ص ۲۶۷ ح ۸۶۹ و ج ۲ ص ۲۸۹ ح ۲۰۰۹ .

  • نام منبع :
    شناخت نامه حدیث - جلد دوم
    سایر پدیدآورندگان :
    محمد محمدی ری شهری با همکاری جمعی از پژوهشگران
    تعداد جلد :
    3
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1397
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 1197
صفحه از 501
پرینت  ارسال به