279
شناخت نامه حدیث - جلد دوم

با اين دو گناه، زبانزد بوده است.۱ افزون بر اين، احاديثى چند، تقيّه نكردن امام باقر عليه‏السلام و امام صادق عليه‏السلام را در مخالفت با نوشيدن مسكر، به صراحت بيان كرده‏اند.۲

گفتنى است تعداد احاديث فقهى تقيّه‏اى نيز، چندان زياد نيست. شيخ طوسى، در ميان حدود ۱۴ هزار روايتى كه در تهذيب الأحكام آورده، تنها حدود دويست روايت و يا گروه حديثى را تقيّه‏اى مى‏داند كه برخى از آنها هم، احتمالى است، نه حتمى. شيخ حرّ عاملى نيز در ميان بيش از ۳۵ هزار روايت وسائل الشيعة، تنها حدود چهارصد روايت را تقيّه‏اى خوانده است و فقط شيخ يوسف بحرانى در الحدائق الناضرة، تعداد آنها را تا نهصد روايت، رسانده است. مبناى نظرى بحرانى در تقيّه، با ديگر فقيهان شيعه، تفاوت دارد. ايشان، مشابهت حديث با آراى فقيهان اهل سنّت را براى تقيّه‏اى خواندن آن، كافى مى‏داند.۳

پس از احراز صدور تقيّه‏اى روايت، حجّيت آن براى زمان و مكان ديگر، از ميان مى‏رود و سوى ديگر تعارض، حجّت و معتبر مى‏شود. در اصطلاح علم اصول فقه، اثبات تقيّه، جهت صدور روايت را مشخّص و آن را ناظر به فرد يا گروه خاصّى مى‏كند كه حفظ جان و كيان شخص آنان، در گرو عمل به آن روايت است، نه بيان حكمى معتبر و لازم الإجرا براى همگان.

۵ / ۱. بَدا

برخى اختلاف حديث‏ها به مسئله بَدا در هستى، باز مى‏گردند. بدا، به معناى تغيير در نگرش، آگاهى و دگرگونى پيش بينى‏ها نسبت به رويدادهاست. بدا، تغيير در اراده الهى نيست؛ زيرا ذات مقدّس الهى، نمى‏تواند محل دگرگونى و تبدّل احوال باشد. بر

1.ر . ك : الكافى : ج ۶ ص ۴۱۳ (باب «من اضطرّ إلى الخمر للدواء أو للعطش أو للتقية») و ص ۴۱۵ و ۴۲۳ (باب «الفقّاع و ص ۴۳۱ (باب «الغناء») .

2.ر . ك : همان : ص ۴۱۴ و ۴۱۵ ح ۱۱ و ۱۲ .

3.ر . ك : الحدائق الناظرة : ج ۱ ص ۵ ، نقش تقيّه در استنباط : ص ۲۴۷ ، ۲۵۱ و ۲۵۲ .


شناخت نامه حدیث - جلد دوم
278

احتياط و با رعايت ده‏ها مسئله جانبى، از بيان برخى حقايق، چشم پوشيدند تا ناچار نشوند از همه آنها دست بكِشند. آنان، گاه براى حفظ راويان، مخاطبان و حتّى خود يا براى پاسدارى از كيان شيعه، حكم نادرست قاضيان و حاكمان معاصر خويش را تأييد مى‏كردند يا مطابق نظر مفتيان آنان، پاسخ مى‏دادند. امامان عليهم‏السلام، اين روش را آيين خود و پدرانشان دانسته، تقيّه را زره و سپر حفظ دين و ايمان خواندند و عمل به تقيّه را موجب سربلندى مؤمن مى‏ديدند.

اين زمينه تاريخى، سبب پيدايش برخى احاديث شد كه با احاديث اصلى و واقعى، متعارض بودند. گاه احاديثى كه در فضاى خصوصى، يا عمومى صادر شده بودند، با احاديثى كه در محيط اختناق‏آلود و زير فشار و تضييقات سياسى و اجتماعى عرضه شده بودند، با هم متعارض مى‏نمودند. تقيّه، وجه مهمّى براى توجيه اين تعارض است، هر چند در گستره و حجم آن، اختلاف است.

۴ / ۱. گستره وقوع تقيّه

نمونه‏هاى يافت شده تقيّه، محدوديت آن را نشان مى‏دهند. با بررسى تاريخ حديث، مى‏توان چند حديث تقيّه‏اى در فقه و احكام جزئى و يا امورى مانند منزلت سياسى و برخى كمالات ائمّه عليهم‏السلام يافت؛ امّا براى تقيّه در انديشه‏هاى كلامى و عقايد اصلى، نمونه‏هاى فراوانى در دسترس نيستند و چنين حديثى، در بخش اخلاق و مواعظ، تقريباً ناياب است. علّت اين امر نيز روشن است: زيرا در توصيه به اخلاق نيكو و رفتار پسنديده، زمينه بيم از كسى وجود ندارد. افزون بر اين، خلفاى اموى و عبّاسى، نه مى‏خواستند و نه مى‏توانستند سيماى حكومت را چهره‏اى غير اخلاقى و ناپسند، جلوه دهند و سپس، آن را چنان بر جامعه حاكم و غالب سازند كه مخالفت با آن، ممكن نباشد و امامان عليهم‏السلام، ناگزير از همراهى با آن باشند. گفتنى است اين كه در دو مسئله شرابخوارى و غنا، با همه رواجش ميان زمامداران، نه تنها هيچ گونه موافقت فتوايى و عملى‏اى از امامان عليهم‏السلام مشاهده نشده؛ بلكه مخالفت گفتارى و رفتارى ايشان

  • نام منبع :
    شناخت نامه حدیث - جلد دوم
    سایر پدیدآورندگان :
    محمد محمدی ری شهری با همکاری جمعی از پژوهشگران
    تعداد جلد :
    3
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1397
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 1270
صفحه از 501
پرینت  ارسال به