مىآيند.۱
سؤال اصلى آن است كه با وجود روشن و مفهوم بودن بسيارى از احاديث اهل بيت عليهمالسلام، مقصود از، «إنّ حديثَنا صَعبٌ مُستَصعَبٌ» چيست؟ آيا اين صفت، ناظر به برخى از احاديث ايشان است؟ آيا حديث اهل بيت عليهمالسلام مانند قرآن، ظاهرى روشن و همهفهم دارد، امّا باطنش دور از دسترس عموم مردم است؟ و آيا اساساً حديث در اين روايات، به معناى سخن و كلام است و يا معناى ديگرى دارد؟
گفتنى است برخى عالمان، به اين موضوع پرداختهاند. از ميان قدما، فيض كاشانى و مجلسى پدر و پسر، در شرحهاى روايى خود، به شكل پراكنده به اين موضوع، اشاره داشته و گاه ديدگاه خود را ابراز داشتهاند. از ميان معاصران نيز، علاّمه طباطبايى در رساله «الولاية»، آية اللّه جوادى آملى در شرح همين رساله و آية اللّه آصف محسنى در جزء دوم كتاب مشرعة بحار الأنوار، به معناشناسى اين احاديث، يا نقد آنها پرداختهاند. يك مقاله نيز از آقاى خوشفر در شماره هشتم مجلّه حديث انديشه با نام «معناشناسى روايات صعب و مستصعب» به چاپ رسيده است. در اين نگارش، از همه اين نوشتههاى ارزشمند، استفاده شده است.
معناى صَعْب و مُستَصعَب
«صَعْب»، در زبان عربى به مَركب سركشى گفته مىشود كه رام نمىشود و سوارى نمىدهد.۲ «مُستَصعَب» نيز در معنايى نزديك به همين مفهوم به كار مىرود.۳ اين مفهوم، در برخى روايات ناظر به اين موضوع نيز مورد اشاره قرار گرفته است. حديث منقول از امام باقر عليهالسلام، چنين است:
صَعْب، يعنى مَركبى كه به كسى سوارى نداده است و مُستَصعَب، يعنى مَركب