۶۴۸.الأمالى، طوسى ـ به نقل از حسين بن خالد ـ: به ابو الحسن الرضا عليهالسلام گفتم: عبد اللّه بن بُكَير، حديثى را روايت و آن را تأويل مىكرد و من، دوست دارم آن را بر شما عرضه كنم. فرمود: «آن، چه حديثى است؟». گفتم: ابن بُكَير مىگويد: عبيد بن زُراره، برايم نقل كرد و گفت: ايّام شورش محمد بن عبد اللّه بن حسن، نزد ابو عبد اللّه (امام صادق) عليهالسلام بودم كه يكى از يارانمان، نزد ايشان آمد و گفت: فدايت گردم! محمّد بن عبد اللّه، شورش كرده و مردم هم به او پاسخ داده [و به او پيوسته]اند. شما در پيوستن به شورش او چه مىفرمايى؟
ابو عبد اللّه [امام صادق] عليهالسلام فرمود: «تا زمانى كه آسمان و زمين آرام است، آرام باش».
عبد اللّه بن بُكَير گفت: اگر چنين است [و روايت عبيد بن زُراره از امام صادق عليهالسلام راست است] و تا زمانى كه آسمان و زمين آرام است، قيام [امام قائم عليهالسلام] صورت نمىگيرد. پس نه قائمى در كار است، نه قيامى.
ابوالحسن [امام رضا] عليهالسلام فرمود: «ابو عبد اللّه عليهالسلام، راست گفته است؛ امّا مطلب، چنان كه عبد اللّه بن بُكَير تأويل كرده، نيست؛ بلكه مقصود ابو عبد اللّه [امام صادق] عليهالسلام اين بوده كه تا زمانى كه آسمان از صدا زدن [به نام صاحب الزمان عليهالسلام] و زمين هم از بلعيدن لشكر [سفيانى] ساكت است، شما هم آرام باشيد [و قيام نكنيد]».