۶۴۶.تهذيب الأحكام ـ به نقل از حسن بن جَهْم ـ امام رضا عليهالسلام فرمود: «در هر راهى كه مسير رفت و آمد است، نماز نخوان». [راوى مىگويد:] گفتم: از جدّ شما روايت شده كه نماز بر كناره [ى جادّه] اشكالى ندارد. امام عليهالسلام فرمود: «آن، هنگامى است كه همسفر كس ديگرى باشم كه در كناره جادّه راه مىرود [و نمازم در كناره جاده اشكال ندارد]».
گفتم: اگر انسان بترسد كه وسايلش تباه شود، چه ؟
فرمود: «اگر از تباهى وسايلش بيم دارد، [داخل جادّه] نماز بخواند [و لازم نيست از جادّه، دور شود و به كناره يا بيرون جادّه برود]».
۶۴۷.معانى الأخبارـ به نقل از حسين بن خالد كوفى ـ: به امام رضا عليهالسلام گفتم: فدايت شوم ! عبداللّه بن بُكَير، همواره حديثى را از عبيد بن زُراره، نقل مىكند. امام عليهالسلام به من فرمود: «آن چيست ؟». گفتم: از عبيد بن زراره، روايت مىكند كه امام صادق عليهالسلام را در همان سالى كه ابراهيم بن عبد اللّه بن حسن، شورش كرده، ديده و به امام عليهالسلام گفته است: فدايت شوم! اين مرد (ابراهيم بن عبد اللّه بن حسن)۱، سخنانى به هم بافته است و مردم سوى او شتافتهاند. شما به ما چه مىفرمايى ؟ امام صادق عليهالسلام به او مىفرمايد: «از خدا، پروا كنيد و آرام باشيد تا هر گاه كه آسمان و زمين، آرام و قرار دارند».
همچنين عبد اللّه بن بُكَير مىگفت: به خدا سوگند، اگر عبيد بن زراره، راستگو باشد، ديگر قيام و قائمى در كار نخواهد بود.
امام رضا عليهالسلام به من فرمود: «حديث، همان گونه است كه عبيد نقل كرده، امّا معنايش چيزى نيست كه عبد اللّه بن بُكَير فهميده، است».
مقصود امام صادق عليهالسلام از گفتهاش: "تا هر گاه كه آسمان، آرام است"، آرام و بى صدا بودن در ندا دادن به نام صاحبت (قائم عليهالسلام) است و مراد از سخنش: "تا هر گاه زمين، آرام است"، فرو كشيدن سپاه [سفيانى در بيدا] است.
