285
شناخت نامه حدیث - جلد دوم

را كه با هم مخاصمه دارند، از مراجعه به حكومت‏هاى طاغوتى، نهى كرده و خواستار حلّ و فصل درونى آن شده است. حال اگر هر كدام از دو سوى مخاصمه، براى خود، فردى آگاه به احاديث و فقه شيعى را برگزيدند و اين دو با هم اختلاف كردند، امام عليه‏السلام به حكم آن داورى اعتبار بخشيده كه اعدل و افقه و اصدق در حديث و اورع باشد. برخى فقيهان، اين سخن را تعميم بخشيده‏اند و در هر دو دسته حديثى كه با هم معارض باشند نيز جارى مى‏دانند. امرى كه پذيرفتنى مى‏نمايد و دليل آن مى‏تواند اطمينان‏بخشى بيشتر چنين خبرى در سنجش با خبر كسى باشد كه در درجه فروترى از عدالت، فقاهت و صداقت، قرار دارد. گفتنى است در روايت، وضعيت دو روايتى كه راويان آنها در همين صفات هم با هم مختلف باشند، بررسى نشده است، هر چند محتمل است مقصود از ذكر اين صفات، برترى مجموعىِ يك راوى بر راوى ديگر باشد.

۵ / ۲. شهرت روايى

در مقبوله عمر بن حنظله، راوى، فرض تساوى صفات هر دو حاكم را در دو سوى تعارض، مطرح مى‏كند و امام عليه‏السلام، ترجيح را به سمت مستند حكم هر دو مى‏برَد و مى‏فرمايد حكمى معتبر است كه مستند روايى آن، ميان اصحاب، مشهورتر باشد. گفتنى است اين معنا، در روايات ديگر نيز مورد اشاره قرار گرفته است.۱ همچنين در باره معناى شهرت و تفاوت آن با اجماع و اتّفاق و يا روايى و عملى و فتوايى بودن آن، بحث‏هايى در گرفته كه در كتاب‏هاى اصول فقه، آمده است.

۶ / ۲. مخالفت با فتاوى رسمى

در مقبوله ياد شده و چندين حديث ديگر، اگر دو حديث متعارض، در موافقت با كتاب، موافقت با سنّت و نيز در صفات راوى و شهرت، همسان بودند و نتوانستيم به

1.ر . ك : ح ۷۲۶ و ح ۷۳۳ و ح ۷۳۴ .


شناخت نامه حدیث - جلد دوم
284

پس هر گاه دو خبر مختلف به شما رسيد، آن دو را به كتاب خدا، عرضه كنيد [و با آن بسنجيد]. هر يك را كه با حلال يا حرام موجود در كتاب خدا موافق بود، به آن عمل كنيد و چنانچه در كتاب خدا نبود، آن را به سنّت‏هاى پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، عرضه كنيد. اگر درسنّت، از آن به نهى تحريمى نهى شده بود يا به امر وجوبى امر شده بود، از آن حديثى كه مطابق با نهى يا امر پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله است، پيروى كنيد و آنچه در سنّت، نهى كراهتى آمده و در مقابل، خبرى مخالف آن وارد شده است، اين، رخصتى است در آنچه پيامبرخدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله از آن، نهىِ كراهتى كرده و حرامش نفرموده است. در اين صورت، از باب تسليم و پيروى و ارجاع به پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به هر دو خبر، مى‏توان عمل كرد يا هر يك را كه خواستى، مى‏توانى انتخاب كنى.۱

۳ / ۲. جديد و متأخّر بودن

امامان عليهم‏السلام با توجّه به مسائل جارى روزگار خود، احكام متناسب با آن را ابراز مى‏دارند. هر امام، فرهنگ و نيازهاى زمانه خود را در نظر مى‏گيرد و بر پايه دانش الهى خويش، حكم مسئله را بيان مى‏كند. ممكن است مسئله‏اى در عصر دو امام، به ظاهر يكسان بنمايد، امّا با توجّه به روابط درونى و بيرونى جامعه جديد و ظروف زمانى و مكانى متعدّد، در حقيقت، دو موضوع با دو حكم متفاوت باشند. تعارض دو حكم كهنه و نو از يك امام و يا دو امام در دو روزگار متفاوت، به سود حكم جديد، حل مى‏شود. اين مسئله، مى‏تواند به نسخ، پيوند بخورد و يا برآمده از قدرت قانون‏گذارى هر امام در محدوده تفويض الهى نيز باشد.۲

۴ / ۲. صفات راوى

اين مرجّح در روايت «مقبوله عمر بن حنظله»، آمده است.۳ روايت ياد شده، شيعيانى

1.ر . ك : ح ۷۴۰ .

2.ر . ك : ص ۲۵۳ (حلّ اختلاف احاديث / عمل به سخن آخر) .

3.ر . ك : ح ۷۲۵ .

  • نام منبع :
    شناخت نامه حدیث - جلد دوم
    سایر پدیدآورندگان :
    محمد محمدی ری شهری با همکاری جمعی از پژوهشگران
    تعداد جلد :
    3
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1397
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 1498
صفحه از 501
پرینت  ارسال به