ب ـ تبيين حديث
۶۲۱.الكافىـ به نقل از حسن بن جَهْم ـ: خدمت ابو الحسن (امام كاظم عليهالسلام) رسيدم. ايشان، عطردانى در آورد كه در آن، مقدارى مُشك بود و فرمود: «از اين بردار». من مقدارى برداشتم و به خودم ماليدم. فرمود: «بيشتر بردار و به گلويت بزن». من، كمى برداشتم و به گلويم زدم. باز فرمود: «بيشتر». من باز هم برداشتم و مقدار بسيارى از آن در دستم ماند. فرمود: «به گلويت بزن». من اطاعت كردم. سپس فرمود: «امير مؤمنان عليهالسلام فرموده است: ردّ احسان نمىكند، مگر دراز گوش».
گفتم: [احسان] معنايش چيست؟
فرمود: «[مثل تعارف كردن] عطر، بالش» و چيزهايى را برشمرد.
۶۲۲.التوحيدـ به نقل از محمّد بن ابى عُمَير ـ: از امام كاظم عليهالسلام در باره معناى اين سخن پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله كه: «بدبخت، كسى است كه در رَحِم مادرش بدبخت است و خوشبخت، كسى است كه در رَحِم مادرش خوش بخت است»، پرسيدم.
فرمود: «بدبخت، كسى است كه خدا، در حالى كه او در رَحِم مادرش هست، مىداند كه او كارهاى بدبختان را خواهد كرد و خوشبخت، كسى است كه خدا در حالى كه او در رَحِم مادرش هست، مىداند كه او كارهاى خوشبختان را خواهد كرد».
به ايشان گفتم: پس معناى اين سخن پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله كه: «عمل كنيد كه هر كس براى آنچه آفريده شده، آماده گشته است»، چيست؟
فرمود: «خداوند عز و جل، جنّ و اِنس را آفريد تا او را بندگى كنند و آنان را نيافريد كه نافرمانىاش كنند. اين [به دليل]سخن خداوند عز و جل است كه: «و جنّ و انس را نيافريدم، جز براى آن كه مرا بندگى كنند». اينچنين [خداوند، راه رسيدن]هر كس را به آنچه براى او خلق شده، هموار ساخته است. پس، واى بر كسى كه گمراهى را بر هدايت، ترجيح دهد!».