۵۶۰.الأمالى، طوسى ـ به نقل از بُكَير بن عبد اللّه طويل و عمّار بن ابى معاويه ـ: ابو عثمان بَجَلى، اذانگوى بنى اَفصى، برايمان روايت كرد ـ بُكَير مىگويد: او چهل سال براى ما اذان گفت ـ كه ابو عثمان گفت: شنيدم على عليهالسلام در جنگ جمل مىگويد: «و اگر سوگندهايشان را پس از پيمان شكستند و بر دين شما، خُرده گرفتند، با پيشوايان كفر، كارزار كنيد ؛ چرا كه آنان، حرمت سوگند [و پيمان] را رعايت نمىكنند. باشد كه دست بردارند».
وقتى اين آيه را تلاوت مىكرد، سوگند ياد نمود كه با مصداقهاى اين آيه، از هنگام نزول تا امروز، پيكار نشده است.
بُكَير مىگويد: در باره اين سخن، از امام باقر عليهالسلام پرسيدم. فرمود: «آن پيرمرد (بَجَلى) راست گفت. على عليهالسلام، چنين گفت و چنين هم بود».
ب ـ تبيين حديث
۵۶۱.الكافىـ به نقل از ابن بُكَير ـ: از امام باقر عليهالسلام در باره اين سخن پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله كه: «هر گاه مرد زِنا كند، روح ايمان از او جدا مىشود»، سؤال كردم. فرمود: «اين، سخن خداوند عز و جل است، آن جا كه مىفرمايد: «و آنان را با روحى از خود، پشتيبانى كرد»، همين روح است كه از او جدا مىشود.
۵۶۲.الكافىـ به نقل از محمّد بن مسلم ـ: از امام باقر عليهالسلام در باره اين روايت كه خدا، آدم عليهالسلام را به صورت خويش آفريد، پرسيدم. فرمود: «اين صورت [انسانى]، صورتى حادث و مخلوق است. خداوند، آن را برگزيد و بر صورتهاى گوناگون ديگر، برترى داد و آن را به خود نسبت داد، چنان كه كعبه و روح را به خودش نسبت داد و فرمود: «خانه من» و «در او از روح خودم دميدم».
