و در سامرا، در جوار امام حسن عسکری علیه السلام به خاک سپرده شد.۱
مکانت حدیثی
وی، محدّث و شاعر و از اصحاب پنج تن از امامان، یعنی امام رضا، امام جواد، امام هادی و امام عسکری علیهم السلام به شمار میآید و از کسانی است که امام زمان علیه السلام را دیده است.۲ او به دلیل مخالفت با حاکمیت عبّاسی در سال ۲۵۲ ق، زندانی شد.۳ علمای رجال، در توصیف او گفتهاند: وی فردی ثقه، قابل اعتماد، جلیلالقدر و عظیم المنزله است که نزد ائمّه علیهم السلام، منزلتی شریف داشت.۴
بیشتر روایات وی بیواسطه از معصومان علیهم السلام نقل شده است. بیش از ده راوی و محدّث، از وی اخذ حدیث کردهاند که برخی از آنان عبارتاند از: احمد بن ابی عبد اﷲ، ابو احمد بن راشد، ابراهیم بن هاشم، احمد بن اسحاق، احمد بن محمّد بن عیسی، اسحاق بن محمّد و سهل بن زیاد.
احادیث و آثار
از وی در کتب اربعه، هشت روایت با عنوان «داوود بن القاسم» و ۲۵ روایت با عنوان «ابو هاشم الجعفری»، گزارش شده است.۵ او کتابی داشته که از سوی احمد بن ابی عبد اﷲ، نقل شده است.۶
1.. تاریخ بغداد: ج۸ ص۳۶۹ ش۴۴۷۱.
2.. الفهرست، طوسی: ص۱۲۴ ش۲۷۶، رجال الطوسی: ص۳۵۷ ش۵۲۹۰ وص۳۷۵ ش۵۵۵۳ وص۳۸۶ ش۵۶۸۹ و ص۳۹۹ ش۵۸۴۷.
3.. تاریخ بغداد: ج۸ ص۳۶۹ ش۴۴۷۱.
4.. رجال النجاشی: ج۱ ص۱۵۶ ش۴۱۱، الفهرست، طوسی: ص۱۲۴ ش۲۷۶، رجال الطوسی: ص۳۷۵ ش۵۵۵۳، ص۳۸۶ ش۵۶۹۱ و ص۳۹۹ ش۵۸۴۷.
5.. معجم رجال الحدیث: ج۲۲ ص۷۵ ش۱۴۸۹۷ و ج۷ ص۱۲۰ ش۴۴۱۹.
6.. الفهرست، طوسی: ص۱۲۴ ش۲۷۶.