زمان امام کاظم علیه السلام- قبل از آنکه حضرت در بغداد زندانی شوند- در کوفه وفات یافته است که قبل از سال ۱۷۹ ق میشود.
مکانت حدیثی
مُفضّل بن عمر، از متکلّمان و محدّثان بوده و از استادان بسیاری نقل روایت کرده است که برخی از آنان عبارتاند از: ابو ایّوب عطّار، اسماعیل بن ابی فدیک، ثابت ثُمالی و جابر بن یزید جُعْفی. مهمترین راویانی که از او روایت نقل کردهاند، عبارتاند از: محمّد بن سنان، ابن ابی عُمَیر، عثمان بن عیسی، بُشْر بن جعفر، مُعلّی بن خُنَیس و زُرعه. در باره اعتقاد و مذهب مفضّل بن عمر، میان رجالیان، اختلاف شده است که در نهایت، به دو دیدگاه اساسی باز میگردد:
۱. برخی او را امامی۱ و ثقه دانستهاند.۲ روایات فراوانی نیز از مؤلّفان کتب اربعه و دیگران نقل شده که دلالت بر جلالت، عظمت و منزلت مُفضّل بن عمر دارد.۳
۲. برخی دیگر، وی را فاسد المذهب و خطّابی میدانند۴. وجه جمع میان روایات قدح ومدح، حمل روایات ذم بر تقیّه و بر اساس حکمت و مصالح بوده است.
احادیث و آثار
از وی، حدود یکهزار روایت در حوزههای مختلف علوم اسلامی، از قبیل فقه، کلام، امامشناسی و اخلاق در منابع حدیثی نقل شده و از سوی فقیهان و عالمان شیعی، تلقّی به قبول شده است. او دارای آثار و تألیفاتی است که برخی از آنها عبارتاند از: کتاب فَکِّر
1.. الإرشاد: ج۲ ص۲۱۶، معجم رجال الحدیث: ج۱۸ ص۲۹۴ ش۱۲۵۸۶، تنقیح المقال: ج۳ ص۲۳۸ ش۱۲۰۸۴.
2.. معجم رجال الحدیث: ج۱۸ ص۲۹۴ ش۱۲۵۸۶، تنقیح المقال: ج۳ ص۲۳۸ ش۱۲۰۸۴.
3.. معجم رجال الحدیث: ج۱۸ ص۲۹۴ ش۱۲۵۸۶.
4.. رجال النجاشی: ج۲ ص۳۵۹ ش۱۱۱۳، رجال الکشّی: ج۲ ص۶۱۴ ش۵۸۵ و ۵۸۷.