نگارش این تفسیر، فراهم آوردن مجموعهای مدوّن از روایات معصومان علیهم السلام در تفسیر قرآن بوده است.۱
۱۴. محدث بحرانی (م ۱۱۸۶ ق)
عبد اللّٰه بن نور الدین بحرانی،۲ فقیه، محدّث، فاضل؛ تراجمنگاران معاصر، در باره او اطّلاعات اندکی را ثبت کردهاند. وجود نسخههایی از کتاب عوالم العلوم، یاد او را در میان محدّثان، ماندگار کرد. در مقدمه جلد اوّل کتاب عوالم اذعان مىدارد: «بیست سال نزد محمّد باقر مجلسى شاگردى کرده و از او اجازه روایتى دارد که مجلسى او را فرزند عزیز خود خوانده است»۳
مکانت حدیثی
گروهی از دانشمندان بزرگ حوزه کربلا در زمره شاگردان اویند که معروفترین آنها عبارتاند از: ملّا مهدی نراقی، علاّمه بحرالعلوم، ابوعلی حائری مؤلّف منتهی المقال، میرزا مهدی خراسانی فیلسوف نامبردار مشهد، میرزا مهدی شهرستانی، میرزا ابوالقاسم قمی و سیّد علی طباطبایی، معروف به صاحب ریاض که همه از شاگردان برجسته وحید بهبهانی نیز بودهاند.
بحرانی، افزون بر مقام علمی، از مشایخ اجازه حدیث بوده و بسیاری از مشایخ حدیث در طبقاتِ بعد، از طریق او به سلسله اجازات میپیوندند. در میان کسانی که از او اجازه حدیث گرفتهاند، گذشته از بیشتر شاگردان نامبرده وی، میتوان به نام کسانی چون سیّد عبداﷲ بحرانی، ملّا محمدمهدی فُتونی، شیخ سلیمان بن معتوق عاملی، شیخ حسین بن محمّد و شیخ خلف بن عبدعلی اشاره کرد. در توصیف وی گفته شده است: «فاضل،