مطهّر (پدر علّامه حلی)، علّامه حلّی، عبد الکریم بن احمد بن طاووس (برادرزاده سیّد)، محمّد بن علی بن طاووس (پسر سیّد)، علی بن علی بن طاووس (پسر سیّد)، علی بن عیسی اِربِلی و تقی الدین حسن بن داوود حلّی.۱
علمای پس از وی، مقام، عظمت و منزلت علمی، معنوی، سیاسی و اجتماعی وی را ستودهاند.۲ علّامه حلّی میگوید: «وی دارای کراماتی است که برخی از آنها را خودش و برخی را پدرم برایم نقل کرد».۳
آثار حدیثی
تخصّص اصلی سیّد ابن طاووس، در حدیث و معارف حدیث بود. گردآوری ادعیه مأثور از معصومان علیهم السلام و سامانبخشی آنها در مناسبتها، مهمترین دغدغه سیّد بود. آثار وی نزدیک به هفتاد عنوان میشود، از جمله: الإقبال بالأعمال الحسنة فی ما یعمل مرّة فی السنّة؛ الأمان من أخطار الأسفار و الزمان؛ جمال الاُسبوع بکمال العمل المشروع؛ فتح الأبواب بین ذوی الألباب و بین ربّ الأرباب؛ فلاح السائل و نجاح المسائل فی عمل الیوم و اللّیل؛ المضمار السبق فی میدان الصدق؛ الدّروع الواقیة من الأخطار فی ما یعمل کلّ شهر علی التکرار؛ مهج الدعوات فی منهج العبادات؛ مصباح الزائر و جناح المسافر؛المجتبی من الدعاء المجتبی؛ التحصین لأسرار ما زاد من أخبار کتاب الیقین؛ طرف من الأنباء و اللّهوف علی قتلی الطفوف.
۷. شیخ بهایی (۹۵۳ ـ ۱۰۳۰ ق)
بهاء الدین محمّد بن حسین بن عبد الصمد حارثی هَمْدانی عاملی، فقیه، محدّث، متکلّم، مفسّر، منجّم، ریاضیدان، ادیب و شاعر، از معروفترین علمای شیعه در قرن دهم و