کلام، تفسیر، تاریخ، سیره، دعا و زیارات، به نگارش در آورد، بهگونهای که شمار تصنیفات وی را بالغ بر سیصد عنوان کتاب کوچک و بزرگ دانستهاند.۱ هماینک تنها شمار اندکی از کتاب‌های وی به دست ما رسیده که جزﺀ منابع اوّلیه شیعه به شمار میآید. برخی از تألیفات شیخ صدوق، عبارتاند از: کتاب من لا یحضره الفقیه. این کتاب، یکی از چهار کتاب روایی شیعه به شمار میرود و در چاپ جدید، در چهار جلد، حدود ۶ هزار روایت در فروعات فقهی دارد که طیّ ۶۶۳ باب، گردآوری شده و از بیش از پانصد نفر استاد و شیخ روایی، نقل شده‌اند. شیخ صدوق، در پایان کتاب، راویانی را که از آنان روایت کرده یادآور شده است، و طریق سند خود به آنها را بیان کرده که اصطلاحاً «المشیخة» نامیده میشود.
بر این کتاب، پژوهشها و شرح‌ها و حاشیههای فراوانی نگاشته شده که از جمله آنهاست: روضة المتّقین، و اللّوامع القدسیة یا لوامع صاحبقرانی هر دو تألیف مجلسی اوّل. شرحهای دیگری نیز بر کتاب من لا یحضره الفقیه نگاشته شده‌اند.۲ برخی بهجای شرح، به حاشیهنویسی بر آن، اکتفا کردهاند.
از جمله کتاب‌های دیگر شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة است. این کتاب، در پاسخ به شبهاتی است که از سوی اهل سنّت و فرقههای کیسانیه، واقفیه، اسماعیلیه و زیدیه، وارد شده‌اند. تألیف این کتاب، در سفر به نیشابور، آغاز شده است؛ معانی الأخبار؛ عیون أخبار الرضا علیه السلام؛ الخصال؛ الأمالی یا المجالس؛ علل الشرائع؛ التوحید؛ ثواب الأعمال و عقاب الأعمال؛ صفات الشیعة؛ الاعتقادات؛ فضائل الأشهر الثلاثة؛ فضائل الشیعة؛ مصادفة الإخوان؛ المواعظ و الهدایة از دیگر آثار او هستند.
۳. سیّد رضی (۳۵۹ ـ ۴۰۶ ق)
ابو الحسن محمّد بن حسین بن موسی، ملقّب به شریف رضی و ذو الحسبَین، مشهور به
