دست نیست. از آنجا که شغل وی عطّاری بوده، بدینجهت، به عطّار، ملقّب شده است. برخی درگذشت او را پس از سال ۳۰۰ ق دانستهاند.۱
مکانت حدیثی
شیخ طوسی، او را در شمارِ راویانی که باواسطه از ائمّه علیهم السلام نقل روایت کردهاند، یاد میکند.۲ علمای رجال، او را استاد علمای شیعه در قم، استاد کلینی، کثیر الحدیث، ثقه و مورد اعتماد و دارای جایگاه رفیع، توصیف کردهاند.۳
وی از ۶۵ استاد حدیثی که بیشتر آنان از مشاهیر و بزرگان امامی به شمار میآیند، درس آموخت که ازجمله آنان ابراهیم بن هاشم، احمد بن محمّد بن خالد، احمد بن محمّد بن عیسی، سلمة بن خطّاب، سهل بن زیاد، عبد اللّٰه بن جعفر حِمیَری و محمّد بن حسین بن ابی الخطّاب است. همچنین بیش از ده محدّث و راوی، چون پسرش احمد بن محمّد بن یحیی، محمّد بن یعقوب کلینی، علی بن حسین بن بابویه و محمّد بن حسن بن ولید، از وی اخذ حدیث و نقل روایت کردهاند.۴
احادیث و آثار
از وی بیش از ۶ هزار روایت با عنوانهای «محمّد بن یحیی» و «محمّد بن یحیی عطّار»، در موضوعات مختلف و در بیشتر بابهای اعتقادی، فقهی و اخلاقی و تاریخی در اسانید روایات کتب اربعه، گزارش شده است.۵ این تعداد، غیر از آن مواردی است که کلینی با تعبیر «عدّة من أصحابنا» از وی نقل کرده است. محمّد بن یحیی تألیفاتی داشته که دو اثر آن بانامهای مقتل الحسین علیه السلام و کتاب النوادر ـ که پسرش احمد راوی آن است ـ ثبت
1.. معجم رجال الحدیث: ج۱۲ ص۴۸ ش۸۱۸۱.
2.. رجال الطوسی: ص۴۳۹ ش۶۲۷۴.
3.. رجال النجاشی: ج۲ ص۲۵۱ ش۹۴۷، رجال الطوسی: ص۴۳۹ ش۶۲۷۴.
4.. معجم رجال الحدیث: ج۱۸ ص۴۰ ش۱۲۰۰۴ و ص۳۱ ش۱۱۹۸۲ و ص۷ ش۱۱۹۷۷.
5.. همان: ج۱۸ ص۷ ش۱۱۹۷۷ و ص۴۰ ش۱۲۰۰۴.