مکانت حدیثی
علمای رجال، او را از بزرگان حدیث کوفه دانسته و به بزرگی، جلالت و وثاقت توصیف کرده و به فضل، علم، فقه و دیانت ستودهاند.۱ ابن فضّال، بیش از صد استاد داشته و بیش از سی شاگرد از وی نقل روایت کردهاند.۲ برخی مشایخ او عبارتاند از: عبد اللّٰه بن مَیمون، عبد اللّٰه بن سنان، اسحاق بن عمّار، عبد اللّٰه بن بُکَیر، اَبان بن عثمان، ابراهیم بن عیسی و صفوان جمّال. ابراهیم بن هاشم، احمد بن خالد برقی، احمد بن محمّد بن عیسی، حسن بن علی وشّاء و محمّد بن حسین بن ابی خطّاب نیز از شاگردان وی یادشدهاند. کشّی، از بعضی نقل میکند که بهجای حسن بن محبوب، حسن بن علی بن فضّال از اصحاب اجماع است.۳ وی، جزﺀ راویان و محدّثان ثقه از اصحاب امام رضا علیه السلام۴ به شمار میآید.
احادیث و آثار
نام او در بیش از هزار و ۶۴۷ سند از روایات کتب اربعه، در موضوعات مختلف، فقهی، اعتقادی و اخلاقی واقع شده است.۵ ابن فضّال، کتابهای بسیاری نگاشت. فهرستنگاران، دوازده کتاب او را یادآور شدهاند که برخی از آنها عبارتاند از: کتاب التفسیر؛ کتاب الصلاة؛ کتاب الرجال؛ کتاب الابتداء و المبتدأ (توحید و نبوّت) و کتاب النوادر.۶ برخی مباحث رجالی ابن فضّال به رجال کشّی انتقال یافته است.
1.. رجال النجاشی: ج۱ ص۱۲۷-۱۳۲ ش۷۱، الفهرست، طوسی: ص۹۸ ش۱۶۴، رجال الطوسی: ص۳۵۴ ش۵۲۴۱.
2.. معجم رجال الحدیث: ج۵ ص۵۰ ش۲۹۸۳ و ج۲۳ ص۷ ش۱۵۱۲۹
3.. رجال الکشّی: ج۲ ص۸۳۱ ش۱۰۵۰.
4.. رجال الطوسی: ص۳۵۴ ش۵۲۴۱، رجال البرقی: ص۵۴، الفهرست، طوسی: ص۹۸ ش۱۶۴.
5.. معجم رجال الحدیث: ج۵ ص۵۰ ش۲۹۸۳ و ج۲۳ ص۷ ش۱۵۱۲۹.
6.. رجال النجاشی: ج۲ ص۱۳۱ ش۷۱، الفهرست، طوسی: ص۹۸ ش۱۶۴، الفهرست، ابن ندیم: ص۳۷۱.