۵. شیخ طوسی (۳۸۵ ـ ۴۶۰ ق)
ابو جعفر محمّد بن حسن بن علی طوسی، معروف به شیخ الطائفه و شیخ طوسی، فقیه، محدّث، مفسّر، متکلّم، رجالی، از عالمان قرن پنجم هجری است. وی؛ سال ۳۸۵ ق، در شهر طوس (توس) به دنیا آمد و در سال ۴۰۸ ق در ۲۳ سالگی به بغداد هجرت کرد و تا پایان عمر، در عراق ماند. سال ۴۳۶ ق، پس از وفات سید مرتضی، به مرجعیت عامه شیعه رسید. سال ۴۴۷ ق، ترکان سلجوقی با استفاده از ضعف آل بویه، به بغداد حمله کردند و با اشغال آن و حمله به محلّههای شیعهنشین و خانه شیخ طوسی و آتش زدن کتابخانه ابو نصر شاپور بن اردشیر ـ که دار العلم مهمّی در بغداد بود ـ، دهها هزار جلد کتاب فارسی و عربی، میراث علمی هند، چین و روم، طعمه آتش شدند.۱
وی در پی این فتنه، به نجف اشرف، مهاجرت کرد و دوازده سال در آنجا ماند و حوزه نجف را بنیان نهاد. خاندان شیخ تا چند نسل، همه از علما و فقیهان شیعه بودهاند. پسرش ابو علی حسن بن محمّد ملقّب به مفید ثانی است. وی در سال ۴۶۰ ق در ۷۵ سالگی در گذشت و بنا به وصیّتش در خانه خود به خاک سپرده شد و خانهاش بنا به وصیّت او، به مسجد تبدیل شد که اکنون به مسجد شیخ طوسی معروف است.۲
مکانت حدیثی
برخی مشایخ شیخ طوسی عبارتاند از: شیخ مفید، سیّد مرتضی، احمد بن عبد الواحد بزّاز، معروف به ابن حاشر و ابن عبدون، احمد بن موسی، معروف به ابن صلت اهوازی، ابو عبد اللّٰه حسین بن عبید اللّٰه غضائری، ابو الحسین علی بن احمد بن محمّد بن ابی جید که بیشترین روایات کتابش از این افراد، اخذ شده است.