گفتم : در باره شماست .
فرمود: «پس بخوان» .
گفتم:


روزگار ، مرا خندانْد و گريانْدو روزگار، دگرگون مى‏شود و رنگارنگ ،
براى نُه نفرى كه در طَف ، مورد نيرنگ قرار گرفتندو همگى كفن شدند .
امام باقر عليه السلام گريست و امام صادق عليه السلام هم . نيز شنيدم كه از پشت پرده ، دختركى مى‏گِريد. گفتم:


و با شش نفر كه همانند ندارند :فرزندان عقيل ، كه بهترين جوانان بودند .
آن گاه على - كه بهترينِ مردم و مولاى شماست - .ياد آنان ، اندوه‏ها را بر مى‏انگيزانَد .
وقتى به اين جا رسيدم، امام عليه السلام گريست و فرمود: «هيچ كس نيست كه ما را ياد كند و يا در نزدش ياد شويم و از چشمانش، هر چند به اندازه بال پشه‏اى اشك بيايد، مگر اين كه خداوند برايش خانه‏اى در بهشت بنا مى‏كند و آن را ميان او و آتش ، حجاب قرار مى‏دهد» .^۱

۷۸۹.المصباح، كفعمى: سَكينه (دختر امام حسين عليه السلام) گفت: وقتى [پدرم‏] حسين عليه السلام شهيد شد، او را در آغوش گرفتم و از هوش رفتم . شنيدم كه مى‏فرمود:


«اى شيعيان من ! هر گاه آب گوارايى نوشيديد ، مرا ياد كنيديا اگر در باره غريبى يا شهيدى چيزى شنيديد، بر من مويه كنيد» .
پس سكينه سراسيمه برخاست، در حالى كه زير چشمش آسيب ديده بود و بر صورت خود ، سيلى مى‏زد . در اين هنگام ، هاتفى ندا داد:


آسمان و زمين بر اواشك و خون فراوان گريست.
آن دو بر كشته كربلا مى‏گريستنددر ميان همهمه مدّعيان امّت .
از آبى كه در نزديكى‏اش بود ، باز داشته شد.اى چشم ! بر آن كه از آبْ منع شد ، گريه كن .^۱

۲ / ۴

يادكرد مصيبت‏هاى امام حسين عليه السلام در محضر امام باقر عليه السلام‏

۷۹۰.كفاية الأثر - به نقل از كُمَيت - : به محضر سَرورم امام باقر عليه السلام وارد شدم و گفتم : اى پسر پيامبر خدا ! من در باره شما چند بيت سروده‏ام . اجازه مى‏دهى آنها را بخوانم ؟
فرمود: «در ايّام بيض هستيم [و نارواست‏]» .