۷۶۳.الكافى - به نقل از معاوية بن وَهْب - : از امام صادق عليه السلام اجازه ورود خواستم . به من گفته شد: وارد شو.
من وارد شدم و ديدم كه ايشان در حال نماز گزاردن در جايگاه نمازش در خانه‏اش است. نشستم تا نمازش را به پايان رساند . شنيدم كه با پروردگارش چنين راز و نياز مى‏گفت: «اى آن كه ما را بر كرامت و وصايت، مخصوص گردانيدى و به ما وعده شفاعت دادى و علمِ گذشته و آينده را به ما عطا فرمودى و دل‏هاى مردم را به سوى ما، متمايل نمودى! مرا بيامرز، و نيز برادرانم و زائران قبر ابا عبد اللَّه الحسين عليه السلام را كه مالشان را هزينه كرده‏اند، و تنشان را به حركت در آورده‏اند ، به جهت علاقه‏مندى به احسان ما و اميد به آنچه در صِله ما نزد توست، و شادمانى‏اى كه به پيامبرت - كه درودهاى تو بر او و خاندانش باد - دادند، و به جهت پاسخ گفتن به فرمان ما و نيز غيظى كه به دشمنانمان وارد كردند و با آن ، طالب خشنودى تو بودند .
پس ، از جانب ما رضوان را به آنان پاداش ده و در شب و روز ، آنان را محافظت فرما و براى خاندان و فرزندانى كه بر جا گذاشته‏اند، بهترين جانشين باش، و همراهى‏شان كن و از شرّ هر زورگوى كينه‏جو و هر آفريده ناتوان و توانمندت، و از شرّ شيطان‏هاى اِنس و جن، كفايتشان نما و به آنان در دورى از كاشانه‏شان، به خاطر آن كه ما را بر فرزندان و خانواده و خويشانشان ترجيح داده‏اند، بيشتر از آنچه از تو خواسته‏اند، عطا كن .
خداوندا ! دشمنان ما ، حركت آنان را [براى زيارت ما] بر ايشان عيب شمردند ؛ ولى اين، آنها را از آمدن به سوى ما، باز نداشت و باز هم به خاطر مخالفت با مخالفان ما [به سوى ما آمدند]. پس بر آن چهره‏هايى كه خورشيد ، دگرگونشان كرد، رحم آور و

[صَرف‏] نيرويى از سوى آنها ، و اين از جانب خدا به آنان داده شده است . خوش‏بختى و رحمت و رأفت و پيشكشى است كه خدا برايشان در نظر گرفته است» .
گفتم : فدايت گردم ! اين چيست كه آن را تعريف مى‏كنى ، ولى نامش را نمى‏برى؟
فرمود: «زيارت جدّم حسين بن على عليه السلام، كه در سرزمينى بيگانه، غريب افتاده است . هر كه او را زيارت كند، برايش مى‏گِريد و هر كه زيارتش نكند، برايش اندوهگين مى‏شود و هر كه در محضرش نباشد، برايش مى‏سوزد و هر كه به قبر پسرش در پايين پايش نظر بيندازد، رحمش مى‏آيد...» .
آن گاه فرمود: «به من خبر رسيده كه گروهى ، از اطراف كوفه و كسانى از غير آن، كنار قبر ايشان مى‏آيند و نيز زنانى كه شيون سر مى‏دهند، و اين ، در نيمه شعبان است . پس در ميان آنان، قارى‏اى قرآن مى‏خواند و قصّه‏گويى ، ماجراى كربلا را مى‏گويد و عدّه‏اى، ناله سر مى‏دهند، و برخى مرثيه‏سرايى مى‏كنند» .
به ايشان گفتم : فدايت گردم ! آرى . برخى از چيزهايى كه گفتى ، شاهد بوده‏ام.
فرمود: «ستايش ، خدايى راست كه در ميان مردم ، كسانى را قرار داد كه به سوى ما مى‏آيند و ما را مى‏ستايند و برايمان مرثيه‏سرايى مى‏كنند، و نيز كسانى را از خويشان ما و غير خويشان ما قرار داد كه به دشمنان ما طعنه مى‏زنند و آنان را باطل مى‏دانند و كارشان را زشت مى‏شمارند!» .^۱