807
گزيده شهادت نامه امام حسين عليه السّلام

خدا تو را به سامان بدارد ! چگونه صبح كردى؟
فرمود : «من ، تو را بزرگى از اهالى شهر مى‏دانستم و مانند تويى نمى‏داند كه ما چگونه صبح كرده‏ايم؟! امّا حالا كه خوب نمى‏دانى ، يا [هيچ ]نمى‏دانى ، به تو مى‏گويم . ما در ميان قوم خود ، مانند بنى اسرائيل در ميان فرعونيان - كه پسرانشان را مى‏كُشتند و زنانشان را زنده مى‏گذاشتند - صبح كرديم و بر بزرگ و سَرور ما (على بن ابى طالب عليه السلام) براى تقرّب جستن به دشمنمان ، بر منبرها ، دشنام و ناسزا نثار مى‏شود .
قريش، خود را برتر از عرب‏مى‏شمرد كه‏محمّد صلى اللَّه عليه و آله از آنهاست‏و هيچ برترى‏اى جز همين ، براى آنانْ بر شمرده نمى‏شود و عرب هم اين را از ايشان مى‏پذيرد ، و عرب ، خود را برتر از عجم مى‏شناسد كه محمّد صلى اللَّه عليه و آله از آنهاست ، و برترى‏اى جز همان ، براى آنها شمرده نمى‏شود و عجم هم آن را از ايشان مى‏پذيرد . پس اگر عرب راست مى‏گويد كه بر عجم فضيلت دارد و قريش راست مى‏گويد كه بر عرب ، برترى دارد - زيرا كه محمّد از آنهاست - ، ما خاندانِ او هم بر قريش ، برترى داريم ؛ زيرا محمّد صلى اللَّه عليه و آله از ماست . پس آنان به وسيله حقّ ما ، خود را برتر مى‏بينند ؛ ولى حقّ خودِ ما را پاس نمى‏دارند . اگر نمى‏دانى چگونه صبح كرديم ، [بِدان كه‏] اين گونه صبح كرديم» .
چنين پنداشتم كه على بن الحسين عليه السلام مى‏خواست اين سخن را به هر كه در خانه بود ، بشنوانَد .۱

1.دَخَلتُ عَلى‏ عَلِيِّ بنِ حُسَينٍ عليه السلام ، فَقُلتُ : كَيفَ أصبَحتَ - أصلَحَكَ اللَّهُ - ؟ فَقالَ : ما كُنتُ أرى‏ شَيخاً مِن أهلِ المِصرِ مِثلَكَ لا يَدري كَيفَ أصبَحنا ! فَأَمّا إذ لَم تَدرِ أو تَعلَم فَسَاُخبِرُكَ : أصبَحنا في قَومِنا بِمَنزِلَةِ بَني إسرائيلَ في آلِ فِرعَونَ ؛ إذ كانوا يُذَبِّحونَ أبناءَهُم ويَستَحيونَ نِساءَهُم ، وأصبَحَ شَيخُنا وسَيِّدُنا يُتَقَرَّبُ إلى‏ عَدُوِّنا بِشَتمِهِ أو سَبِّهِ عَلَى المَنابِرِ . وأصبَحَت قُرَيشٌ تَعُدُّ أنَّ لَهَا الفَضلَ عَلَى العَرَبِ لِأَنَّ مُحَمَّداً صلى اللَّه عليه و آله مِنها لا يُعَدُّ لَها فَضلٌ إلّا بِهِ ، وأصبَحَتِ العَرَبُ مُقِرَّةً لَهُم بِذلِكَ ، وأصبَحَتِ العَرَبُ تَعُدُّ أنَّ لَهَا الفَضلَ عَلَى العَجَمِ لِأَنَّ مُحَمَّداً صلى اللَّه عليه و آله مِنها لا يُعَدُّ لَها فَضلٌ إلّا بِهِ ، وأصبَحَتِ العَجَمُ مُقِرَّةً لَهُم بِذلِكَ ، فَلَئِن كانَتِ العَرَبُ صَدَقَت أنَّ لَهَا الفَضلَ عَلَى العَجَمِ ، وصَدَقَت قُرَيشٌ أنَّ لَهَا الفَضلَ عَلَى العَرَبِ لِأَنَّ مُحَمَّداً صلى اللَّه عليه و آله مِنها ، إنَّ لَنا أهلَ البَيتِ الفَضلَ عَلى‏ قُرَيشٍ لِأَنَّ مُحَمَّداً صلى اللَّه عليه و آله مِنّا ، فَأَصبَحوا يَأخُذونَ بِحَقِّنا ولا يَعرِفونَ لَنا حَقّاً ، فَهكَذا أصبَحنا . إذ لَم تَعلَم كَيفَ أصبَحنا . قالَ : فَظَنَنتُ أنَّهُ أرادَ أن يُسمِعَ مَن فِي البَيتِ ۶۶۳ (الطبقات الكبرى : ج ۵ ص ۲۱۹ ، تهذيب الكمال : ج ۲۰ ص ۳۹۹) .


گزيده شهادت نامه امام حسين عليه السّلام
806

مى‏ترسند اين خانه بر آنان فرو ريزد ، در حالى كه برايشان بهتر از آن است كه فردا ، بيرونشان ببرند و نگاهشان بدارند و گردن‏هايشان را يكى پس از ديگرى بزنند .
على بن الحسين عليه السلام به زبان قِبطى فرمود : «به اذن خدا ، هيچ يك از اين دو نخواهد شد» و همين گونه نيز شد .۱

۶۵۹.مثير الأحزان : زنان ، در مدّت اقامتشان در دمشق ، با اندوه و ناله بر حسين عليه السلام نوحه مى‏خواندند و با آوا و صداى بلند ، بر او مى‏گريستند . مصيبت اسيران ، بس سنگين شد و اندوه زخمِ فرزندْ از دست دادگان ، بالا گرفت .
آنان را در خانه‏هايى جاى دادند كه نه از گرما و نه از سرما ، نگاهشان نمى‏داشت ، تا آن جا كه بدن‏هايشان پوست انداخت و پوستشان چرك كرد ؛ آنانى كه [پيش‏تر ]در پسِ پرده و زيرِ سايه بودند . صبر ، از كف رفت و بى‏تابى ، خيمه زد و اندوه ، همدمشان شد .۲

۷ / ۱۶

ديدار مِنهال با امام زين العابدين عليه السلام و احوالپرسى او از ايشان‏

۶۶۰.الطبقات الكبرى - به نقل از مِنهال بن عمرو - : بر على بن الحسين عليه السلام وارد شدم و گفتم :

1.لَمّا اُتِيَ بِعَلِيِّ بنِ الحُسَينِ عليه السلام ومَن مَعَهُ إلى‏ يَزيدَ بنِ مُعاوِيَةَ - عَلَيهِمَا لَعائِنُ اللَّهِ - جَعَلوهُم في بَيتٍ خَرابٍ واهِي الحيطانِ . فَقالَ بَعضُهُم : إنَّما جُعِلنا في هذَا البَيتِ لِيَقَعَ عَلَينا . فَقالَ المُوَكَّلونَ بِهِم مِنَ الحَرَسِ بِالقِبطِيَّةِ : اُنظُروا إلى‏ هؤُلاءِ يَخافونَ أن يَقَعَ عَلَيهِم هذَا البَيتُ ، وهُوَ أصلَحُ لَهُم مِن أن يَخرُجوا غَداً ، فَتُضرَبَ أعناقُهُم واحِداً بَعدَ واحِدٍ صَبراً . فَقالَ عَلِيُّ بنُ الحُسَينِ عليه السلام بِالقِبطِيَّةِ : لا يَكونانِ جَميعاً بِإِذنِ اللَّهِ . فَقالَ : وكانَ كَذلِكَ ۶۶۱ (الخرائج والجرائح : ج ۲ ص ۷۵۳ ح ۷۱ ، دلائل الإمامة : ص ۲۰۴ ح ۱۲۵) .

2.كانَتِ النِّساءُ مُدَّةَ مُقامِهِنَّ بِدِمَشقَ يَنُحنَ عَلَيهِ [أي عَلَى الحُسَينِ عليه السلام‏] بِشَجوٍ وأنَّةٍ ، ويَندُبنَ بِعَويلٍ ورَنَّةٍ ، ومُصابُ الأَسرى‏ عَظُمَ خَطبُهُ ، وَالأَسى‏ لِكَلمِ الثَّكلى‏ عالَ طَبُّهُ . واُسكِنَّ في مَساكِنَ لا تَقيهِنَّ مِن حَرٍّ ولا بَردٍ ، حَتّى‏ تَقَشَّرَتِ الجُلودُ ، وسالَ الصَّديدُ ، بَعدَ كَنِّ الخُدورِ وظِلِّ السُّتورِ ، وَالصَّبرُ ظاعِنٌ ، وَالجَزَعُ مُقيمٌ ، وَالحُزنُ لَهُنَّ نَديمٌ ۶۶۲ (مثير الأحزان : ص ۱۰۲) .

  • نام منبع :
    گزيده شهادت نامه امام حسين عليه السّلام
    سایر پدیدآورندگان :
    محمّد محمّدى رى‏ شهرى، تلخیص: مرتضی خوش‌نصیب
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1391
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 41626
صفحه از 1088
پرینت  ارسال به