يزيد ، گويى خجالت كشيد و ساكت شد .
آن شامى ، دوباره گفت : اين دختر را به من ببخش .
يزيد به او گفت : دور شو ! خداوند ، به تو مرگى دهد كه زندگى‏ات به پايان رسد !^۱

۶۴۹.تهذيب الكمال - به نقل از عمّار بن ابى معاويه دُهْنى ، از امام باقر عليه السلام - : هنگامى كه اسيران بر يزيد ، وارد شدند ، او همه شاميانِ پايتخت را گِرد آورد . سپس اسيران را نزد او آوردند و پيروزى‏اش را به او تبريك گفتند . مردى سرخْ‏روى و كبودْچشم ، از ميان شاميان برخاست و به دخترى زيبا از اسيران نگريست و گفت : اى امير مؤمنان ! اين را به من ببخش .
زينب عليها السلام گفت : نه . به خدا سوگند ، تو چنين حقّى ندارى و يزيد هم چنين حقّى ندارد ، جز آن كه از دين خدا بيرون برود .
آن مرد شامىِ كبودچشم ، درخواست خود را دوباره تكرار كرد و يزيد به او گفت : بس كن !^۲

۷ / ۸

مشاجره زينب عليها السلام و يزيد

۶۴۸.الإرشاد - به نقل از فاطمه دختر امام حسين عليه السلام - : هنگامى كه پيشِ روى يزيد نشستيم ، دلش به حال ما سوخت . مردى سرخ‏رو از شاميان برخاست و گفت : اى امير مؤمنان ! اين دختر را (منظورش من بودم كه دخترى زيبا بودم) به من ببخش . بر خود لرزيدم و گمان كردم كه اين ، برايشان رَواست . لباس عمّه‏ام زينب عليها السلام را گرفتم و او مى‏دانست كه اين ، نمى‏شود .
عمّه‏ام به آن مرد شامى گفت : به خدا سوگند ، خطا كردى و پَستى نشان دادى. به خدا سوگند ، اين ، نه حقّ توست و نه حقّ يزيد .
يزيد ، خشمگين شد و گفت : تو خطا كردى . اين ، حقّ من است و اگر بخواهم چنين كنم ، مى‏كنم .
زينب عليها السلام گفت : به خدا سوگند ، هرگز ! خداوند ، اين حق را براى تو ننهاده است ، مگر آن كه از دين ما خارج شوى و به دين ديگرى بگروى .
يزيد ، از خشم ، عقل از سرش پريد و گفت : با اين گونه سخن ، با من رويارو مى‏شوى؟! آنانى كه از دينْ خارج شده‏اند ، پدر و برادرت هستند .
زينب عليها السلام گفت : تو و جدّ و پدرت ، اگر مسلمان باشيد ، به دين خدا و دين پدرم و دين برادرم ، هدايت شده‏ايد .
يزيد گفت : اى دشمن خدا ! دروغ گفتى .
زينب عليها السلام به او گفت : تو اميرى و به ستم ، ناسزا مى‏گويى و به قدرتت ، [نه بُرهانت ،] چيره‏اى .