فصل سوم : ارزيابى سفر امام حسين عليه السلام به عراق و نهضت كوفه
امام حسين عليه السلام ، پس از خارج شدن از مدينه ، از سوم شعبان تا هشتم ذى حجّه سال شصت هجرى ، حدود چهارماه و پنج روز در مكّه توقّف كرد و پس از دريافت نامه مسلم بن عقيل عليه السلام از كوفه - كه حاكى از آمادگى كوفيان براى حمايت از ايشان در برابر حكومت يزيد بود - ، و نيز احساس خطر جدّى از ناحيه كارگزاران نظام حاكم در مراسم حج ، در هشتم ذى حجّه ، مكّه را به قصد كوفه ، ترك كرد .
بر پايه گزارشهاى تاريخى امام حسين عليه السلام ، به رغم ممانعت جدّى حكومت اُمَوى كه در آغاز ، با واسطه و بى واسطه ، ايشان را از سفر به كوفه ، باز مىداشتند ، و با ردّ پيشنهاد شمارى از مصلحتانديشان و علاقهمندان به ايشان كه با خطرناك توصيف كردن اين سفر ، با اصرار تمام، از او مىخواستند كه از تصميم خود منصرف گردد ، دعوت كوفيان را پذيرفت و به سوى كوفه حركت كرد و ضمن پيشگويىهاى مكرّر كنايى و بلكه صريح از به شهادت رسيدن خود و همراهان ، روانه كربلا شد ، و هنگام حركت از مكّه به سوى عراق ، به بنى هاشم نوشت :
مَن لَحِقَ بِىَ استُشهِدَ ، ومَن تَخَلَّفَ عَنّى لَم يَبلُغِ الفَتحَ۱ .
هر كس به من بپيوندد ، به شهادت مىرسد؛ و [امّا] هر كس نپيوندد ، به پيروزى نايل نمىآيد .
