رسيديم . امام عليه السلام و اسماعيل ، فرود آمدند و من نيز با آن دو ، فرود آمدم . امام عليه السلام نماز خواند و اسماعيل ، نماز خواند و من نيز نماز خواندم .
امام عليه السلام به اسماعيل فرمود : «برخيز و بر جدّت حسين عليه السلام ، سلام بده» .
گفتم : فدايت شوم ! آيا حسين در كربلا نيست ؟
فرمود : «چرا ؛ امّا هنگامى كه سرش را به شام بردند ، يكى از وابستگان ما ، آن را ربود و در كنار امير مؤمنان عليه السلام به خاك سپرد» .۱
۵۷۸.تهذيب الأحكام - به نقل از عبد اللَّه بن طلحه نَهْدى - : بر امام صادق عليه السلام در آمدم . امام عليه السلام سخنى گفت و ما نيز با او سخن گفتيم و با ايشان رفتيم تا به نجف رسيديم . امام عليه السلام به جايى رفت و نماز خواند و سپس به اسماعيل [فرزندش ]فرمود : «برخيز و نزد سر پدرت حسين عليه السلام نماز بخوان» .
من گفتم : مگر سر حسين عليه السلام را به شام نبردند ؟
فرمود : «چرا ؛ امّا فلان وابسته ما آن را ربود و آورد و اين جا به خاك سپرد» .۲
۵۷۹.الكافى - به نقل از اَبان بن تَغلِب - : با امام صادق عليه السلام بودم كه بر پشت كوفه گذشت و فرود آمد و دو ركعت نماز خواند . سپس اندكى جلو رفت و دو ركعت نماز خواند . سپس اندكى راه رفت و فرود آمد و دو ركعت نماز خواند و آن گاه فرمود : «اين جا ،
1.قالَ لي أبو عَبدِ اللَّهِ [الصّادِقُ] عليه السلام وهُوَ بِالحيرَةِ : أما تُريدُ ما وَعَدتُكَ ؟ قُلتُ : بَلى - يَعنِي الذَّهابَ إلى قَبرِ أميرِ المُؤمِنينَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَيهِ - قالَ : فَرَكِبَ ورَكِبَ إسماعيلُ ورَكِبتُ مَعَهُما ، حَتّى إذا جازَ الثَّوِيَّةَ ، وكانَ بَينَ الحيرَةِ وَالنَّجَفِ عِندَ ذَكَواتٍ بيضٍ ، نَزَلَ ونَزَلَ إسماعيلُ ونَزَلتُ مَعَهُما ، فَصَلّى وصَلّى إسماعيلُ وصَلَّيتُ .
فَقالَ لِإِسماعيلَ : قُم فَسَلِّم عَلى جَدِّكَ الحُسَينِ عليه السلام ، فَقُلتُ : جُعِلتُ فِداكَ ، ألَيسَ الحُسَينُ بِكَربَلاءَ ؟ فَقالَ : نَعَم ، ولكِن لَمّا حُمِلَ رَأسُهُ إلَى الشّامِ سَرَقَهُ مَولىً لَنا ، فَدَفَنَهُ بِجَنبِ أميرِ المُؤمِنينَ عليه السلام ۵۸۰ (الكافى : ج ۴ ص ۵۷۱ ح ۱ ، كامل الزيارات : ص ۸۳ ح ۸۰) .
2.دَخَلتُ عَلى أبي عَبدِ اللَّهِ [الصّادِقِ] عليه السلام فَذَكَرَ حَديثاً ، فَحَدَّثناهُ - قالَ : فَمَضَينا مَعَهُ - يَعني أبا عَبدِ اللَّهِ عليه السلام - حَتَّى انتَهَينا إلَى الغَرِيِّ ، قالَ : فَأَتى مَوضِعاً ، فَصَلّى .
ثُمَّ قالَ لِإِسماعيلَ : قُم فَصَلِّ عِندَ رَأسِ أبيكَ الحُسَينِ عليه السلام ، قُلتُ : ألَيسَ قَد ذُهِبَ بِرَأسِهِ إلَى الشّامِ ؟ قالَ : بَلى ، ولكِن فُلانٌ مَولانا سَرَقَهُ ، فَجاءَ بِهِ ، فَدَفَنَهُ هاهُنا ۵۸۱ (تهذيب الأحكام : ج ۶ ص ۳۵ ح ۷۲، روضة الواعظين: ص ۴۵۰) .
