وَرس را از لشكر حسين بن على عليه السلام ، در روز شهادتش به تاراج بردند ؛ ولى هر زنى كه از آن به خود ماليد ، پيسى گرفت .۱
۵۳۴.بُغْية الطلب فى تاريخ حلب - به نقل از يزيد بن هارون - : مادرم از مادر بزرگش براى من نقل كرد و گفت : كشته شدن حسين بن على عليه السلام را درك كردم . هنگامى كه كشته شد ، گروهى به سوى شترى كه با او بود ، رفتند و آن را به تاراج بردند و چون شب شد ، ديدم كه در آن ، آتش ، زبانه مىكشد و هر چه از لشكر حسين عليه السلام گرفته شده بود ، آتش گرفت و سوخت .۲
۵۳۵.تهذيب الكمال - به نقل از جميل بن مرّه - : روز شهادت حسين عليه السلام ، به شترى در لشكر او دست يافتند و آن را نحر كردند و پختند ؛ ولى به تلخىِ گياه حَنظل بود و نتوانستند چيزى از آن بخورند .۳
۵۳۶.المناقب، ابن شهرآشوب - به نقل از ابو مخنف - : هنگامى كه سر را نزد يزيد آوردند ، بوى خوشى داشت كه از همه بوىهاى خوش ، برتر بود ، و هنگامى كه شتر حامل سر امام حسين عليه السلام را نحر كردند ، گوشتش از گياه تلخِ صبر ، تلختر بود .۴
1.اِنتَهَبَ النّاسُ وَرساً في عَسكَرِ الحُسَينِ بنِ عَلِيٍّ عليه السلام يَومَ قُتِلَ ، فَما تَطَيَّبَت مِنهُ امرَأَةٌ إلّا بَرِصَت ۵۳۶ (عيون الأخبار ، ابن قتيبة : ج ۱ ص ۲۱۲ ، العقد الفريد : ج ۳ ص ۳۶۹) .
2.أخبَرَتني اُمّي عَن جَدَّتِها ، قالَت : أدرَكتُ قَتلَ الحُسَينِ بنِ عَلِيٍّ عليه السلام ، فَلَمّا قُتِلَ خَرَجَ ناسٌ إلى إبِلٍ كانَت مَعَهُ ، فَانتَهَبوها ، فَلَمّا كانَ اللَّيلُ رَأَيتُ فيهَا النّيرانَ تَلتَهِبُ ، فَاحتَرَقَ كُلُّ ما اُخِذَ مِن عَسكَرِهِ ۵۳۷ (بغية الطلب فى تاريخ حلب : ج ۶ ص ۲۶۲۰ و ص ۲۶۴۰) .
3.أصابوا إبِلاً في عَسكَرِ الحُسَينِ عليه السلام يَومَ قُتِلَ ، فَنَحَروها وطَبَخوها ، قالَ : فَصارَت مِثلَ العَلقَمِ ، فَمَا استَطاعوا أن يُسيغوا مِنها شَيئاً ۵۳۸ (تهذيب الكمال : ج ۶ ص ۴۳۵ ، دلائل النبوّة ، بيهقى : ج ۶ ص ۴۷۲) .
4.لَمّا دُخِلَ بِالرَّأسِ عَلى يَزيدَ كانَ لِلرَّأسِ طيبٌ قَد فاحَ عَلى كُلِّ طيبٍ ، ولَمّا نُحِرَ الجَمَلُ الَّذي حُمِلَ عَلَيهِ رَأسُ الحُسَينِ عليه السلام كانَ لَحمُهُ أمَرَّ مِنَ الصَّبِرِ ۵۳۹ (المناقب ، ابن شهرآشوب : ج ۴ ص ۶۱، بحار الأنوار: ج ۴۵ ص ۳۰۵ ش ۳) .
